insan karmaşık bir varlıktır.
Bir yeri anlatsan diğer yer eksik kalır. Sen istersin ki bilsin anlasın ama insan dipsiz bir kuyu.
O yüzden çok zordur.
Bunu fark ettiğimden beri yeni tanıştığım kişilere kendimi hiç anlatmıyorum kendileri bir şeyler anlıyor zaten.
Basitinden hayatinin degistigini biseylerin ayni olmadigini aciklarken bogazina gelip oturan o yumruk. Ya da zaten dolu olan gozlerinden konussan dokulecek yaslar... Zordur kendini anlatmak. Zordur hislerinden bahsetmek. Yasadiklarindan acilarindan..
Bendeki tuhaf bir olay. Sevgimi nefretimi ardımda büyük bir duvardan geçirip yansıtıyormuşum gibi. Birşeylerden bahsedilirken aklıma ya çok şey geliyor yada hicbirsey. Yani o konu hakkında kesin yargılarım olmuyor. Bir olayı anlatırken kısa kesiyim uzatmayım diye saçmalayıp öyle işte diyebiliyorum. Buda benim sınavım.
klendini nekadar tanıyorsun ki anlatabileceksin artılarını eksilerini hiç düşündün mü hesaba çekilmeden kendini hesaba çektinmi . karşındaki sana sonra şöyle söylemez mi anlat anlat heyacanlı oluyor.
özellikle haksızlığa uğranıldığında kelime yoksunu olmak. ses titrer, gözler buğulanır, türkçe unutulur sanki bu anlarda. ve bir sitem yollanır allaha. ama her daim moderasyonum olan allah, durumuna el koyar garip kulunun.
en kolay iştir aslına bakarsanız. başka birini anlatmanız istenmiyor. kendinizi yani en iyi tanıdığınız insanı anlatacaksınız. sizi sizden daha iyi kimse tanımlayamayaz.
aslında kolay olan ama insanların yumuşak karınlarına basmak istememekten ve ya çıkar çatışması yüzünden içten pazarlıklı yapılmak istenildiğinde zorlaşan durumdur.
