Bendeki tuhaf bir olay. Sevgimi nefretimi ardımda büyük bir duvardan geçirip yansıtıyormuşum gibi. Birşeylerden bahsedilirken aklıma ya çok şey geliyor yada hicbirsey. Yani o konu hakkında kesin yargılarım olmuyor. Bir olayı anlatırken kısa kesiyim uzatmayım diye saçmalayıp öyle işte diyebiliyorum. Buda benim sınavım.
insan karmaşık bir varlıktır.
Bir yeri anlatsan diğer yer eksik kalır. Sen istersin ki bilsin anlasın ama insan dipsiz bir kuyu.
O yüzden çok zordur.
Bunu fark ettiğimden beri yeni tanıştığım kişilere kendimi hiç anlatmıyorum kendileri bir şeyler anlıyor zaten.
özellikle haksızlığa uğranıldığında kelime yoksunu olmak. ses titrer, gözler buğulanır, türkçe unutulur sanki bu anlarda. ve bir sitem yollanır allaha. ama her daim moderasyonum olan allah, durumuna el koyar garip kulunun.
