Dil bir hapishanedir. Kendini anlatamadığınca kapana kısıldığın bir hapishane.
Kendini anlatmak karşıdaki insanın kişiliğini anlamaktan geçiyor. Kişiliği, genetik yapısı, görgüsü ve diğerleri. Sadece onun anlamak istediği yerden kendini anlatabildiğin kadarsın.
Gözler, dudaklar, eller, belki ademelması ya da bir gamze...
Bunlar sana verilen yegane ipuçları. Sıkıca kavranan bir el. Gözbebeğine teğet geçmeyecek bakışlar. Bir yanı aşağı kıvrılmayan dudak. En aldatıcısı ise gözyaşı...
Tuzaklarla dolu kendini ifade etmeye çalışma yolu.
insanın kendine objektif olabildiğinde çekinmeden dillendirilmesi gereken durumdur hatta kimi zaman kendinin dedikodusunu da yapmasını gerektirir. hani derler ya insan kendini anlatmamalı, başkaları tanımalı falan diye okey doğrudur. belki insan kendinden bahsettiğinde itici görünebilir ama birini en iyi tanıyan da o insanın kendisidir. objektif olduğunda birini en iyi onun ağzından tanıyabilirsiniz. tüm yönleriyle olmasa bile bir çok yönüyle...
kendini anlatabilmek lazımdır. ama yapılmaması daha lazımdır fikrimce. kendinizi anlatmak istediğiniz şahsın sizi, başkalarını eleştirilerinizden tanıyabilmesi daha güzel olacaktır. o kadar aklı olmayan birine mecburen kendi cümlelerinizle kendinizi ifade etmeniz gerekecektir. bu da gayet lezzetsiz bir iştir.
--spoiler--
Kimseyi kandırmadım. Ama insanların kendilerini kandırmalarına izin verdim. Hiç biri benim kim ya da ne olduğumla ilgilenmedi. Bunun yerine benim için bir karakter yaratmayı tercih ettiler. Onlarla elbette tartışmayacaktım. Çünkü nasılsa olmadığım birine aşıklardı.
--spoiler--
kendini anlatabilmek mümkündü, eğer birilerinin gözünde başkası olmasaydık.
