kimseye zarar vermediğiniz ve kimsenin sizi affetmesine gerek olmayan, sadece kendinizi ilgilendiren bi halt işlediğinizde ya da size hiç uymayan salakça bi iş yaptığınızda pişman olup hayıflanmak, kedere boğulmak, rezil olduğunu sanıp yerin dibine geçmek yerine "yaptım ama kendimi affediyorum" diyebilmek, yola devam edebilmektir. insanın içini bir huzur, bir rahatlık duygusu kaplar. bir yere takılı kalmamak için herkesin ara sıra yapması ama b.kunu çıkarmaması gerekir.
(bkz: tecrübe)dir. en az keşke diyen en çok mutlu olacağından dolayı, geçmişimizden ders aldığımızda, sonucunu görebileceğimiz tablodur. neticede kendimizi cezalandırmamızın bir yararını hiç görememişizdir. ama affedersek, her zaman bir umut vardır. *
Kendimi affediyorum. Çünkü günün sonunda vicdanımın beni rahat bırakmayacağı şeyler yapmadım. Özellikle de birine karşı kasti bir kötülükte de bulunmadım. Ama affetmekte zorlandığım çok tavır ve sayılı insan oldu. Genelde önemsemem ama affetmekte zorlandığım kişiler hayatımın her noktasına nüfus etmiş insanlardı. Bunları sindirebilmek, bilemiyorum.
Şu an 20li yaşlarımın ortasındayım ama eminim ki 60 yaşıma da gelsem bunlar aynı hisleri yaşatacak bana. Hala affedip affetmediğim konusunda kendimle tartışacağım. O insanların bazıları artık bu dünyada değil ama ben yaşadıkça maalesef zihnimde olmaya bana acı vermeye devam edecek.
Neyse artık yazmanında iyi gelmediği günlerdeyim. Bu kadarı yeter...
