Çok iyi moral depolama yöntemidir. En azından kendine acıyacak biri olduğunu bilmek insana iyi gelir. Kendi kendini telkin edersin. Çok uzatmamak kaydıyla, paranoya tehlikesi yoktur.
Kimse ayaklar altına alamaz beni. Geçecek, toparlanacağım. Biliyorum zor, hazmedemiyorum bana yapılanı. Ama benim hatamdı. Kabul et. Gerçekle karşılaştım sonunda. Ağlayacağıma ucuz kurtulduğum için sevin. Şimdi ağır geliyor belki taşıyamıyorum ama, güçlü olan benim. Onlar zaman içinde dağılıp savrulsalar bile, ben sağlam basacağım yere. Onlar yıkılsa bile ben hep ayakta kalacağım.Riyaya aldanma schokoladensauce, hakikat benim.
kendinle baş başa kaldığındaki itiraflarının 'gerçekler acıdır' gereğince, hissine kapıldığın burukluk ve hüzündür. aslında çok da boş ve yanlış bir eylemdir. nasıl mı? herkeslerin kolunda birileri varken sen yalnızsındır üzülürsün, millet sinemaya gider, alışveriş yapar, senin paran bile yoktur üzülürsün. sen iyi biri oldum çıktım yahu deyip de kendinle övünürken milletin arkandan ne biçim laf çevirdiğini duyarsın, üzülürsün. sinirlenirsin bir şeyler yersin, kilo alırsın üzülürsün. yalnız kaldığını hissettiğinde dertleşecek birilerini ararsın, son tercihsindir, üzülürsün. üzüle üzüle en sonunda büzülür, haline acır, neden yaşıyorum lan ben o zaman dersin. sonuç olarak hayata bittir git demeyi öğrenmeli ve hayatı çok ciddiye almamalısınız. yaşadığınız her şeyden tam anlamıyla siz sorumlu değilsiniz,kesinlikle bu böyle. bazı şeylere ol denir, oluverir. kendinizi üzmeyin, her şey olacağına varır. yalnızlıktan kim ölmüş, o kiloları aldığın gibi verebilirsin de, millet dedikodusunu yapsın sen önüne bak,paran da cebine kalsın. yarınlarımız güzel.
talihim bana, bende sana. "manevi" üzüntüler, "maddi" çıkarları umursamasada bu iki unsurun arasındaki belirsiz hisler beklentiye dönüştüğünde insan istemese de kendisi için üzülüyor. yaşadıklarımız, yaşayacaklarımızın geçmiş sırları olarak kalsada, üzülmemek elde olmayan bir his.
bazende ruhuna tecavüz edenler var. o zaman üzüntünün rengi de değişiyor.
kendine üzülmemeli insan, üzülmek yerine değer vermeli kendine. değer vermeli ki üzdürmemeli kendini.işte o zaman, kendisine üzülmesine gerek bile kalmaz belki.
çoğumuzun yapmadığı hatta unuttuğu dönüşlü elem. Kendimize üzülmeyecek kadar zalim olmuşuz yazık bize. Bak 6 yıl olmuş, binlerce yazara kavuşmuş sözlükte bile başlığı yoktu ben açana kadar. Başkalarını bırakın, bir gün, bir saat, bir dakka da kendiniZe üzülün. Bence mantıklı.
