Herkesin hayatının bir döneminde yaşadığı hadise.
Fakat bendeki tezahürü farklı. Ben ya çok fazla zaman ayırıyorum sevdiğim insanlara, yapmaktan keyif aldığım uğraşlara, mekânlara, spora ya da haddinden fazla yükleniyorum sorumluluklarıma.
ikisinin dengesini kurmak da istemiyorum. Bir ay boyunca istediğim tatlıdan ölesiye yiyeceğim ve sonra aylarca yemeyeceğim diyorum, yemiyorum. Mantıklı olan insanca bir yıla yedirerek yapmak oysa. Bu makaleyi bir ayda yazmalısın diyorum kendime ve o bir ayım sadece makaleye odaklanarak geçiyor.
Kendimi hiç kısıtlamamayı ve bir anda sırtıma çok büyük yükler bindirmeyi seviyorum. Sanırım kendime meydan okuyorum. Yapmayacağım dedim hiçbir şeyi hiçbir koşulda yapmadım ve her yapacakmış gibi olduğumda buna tutunuyorum.
Şimdiye kadar kendime yenilmedim.
Bir an bıraksam ve yenilsem ne olur cidden hiç bilmiyorum. Nasıl bir tepki vereceğimi ucundan kıyısından kestiremiyorum.
Ben bir gün ayırmıştım onda da annem beni aylık alışverişe yolladı. Demek ki neymiş bir erkek kendine vakit ayırınca bir işe yara diye azar işitiyormuş. Tövbe anam ben o mevzulara giremem daha.
