gidecek yer bulamayınca kendi içine akmaktır cezalı bir nehir gibi, içten içe kuruyarak içten içe dolup aslında ne kadar da boş oldugunu anlamaktır. bir aşkın karanlık yüzünden karıncalanmalar bulmaktır. dokunmaların ardındaki gurbete kimlik çıkartmaktır , evlatlık misali sarılmaktır kendine..
evet haklıydı o adam. yalnızlık, yalnız oldugunu söyleyecek kimseyi bulamamaktı. öyle ki kendine sürgünlüğün farz oldugunu düşünmekti. belki de bir mevsimin orta yerinde her şey dört dörtlükken matematikten habersiz hayatın bütün dengeleri değiştirecek kadar karmakarışıklığından bıkıp, bir gün cıkmaktı kendi içindeki yolculuga. bir gömlek bir pantolon bir fotograf bile koymadan bavula, bombos düşmekti yola. gidecek yeri olmayanlar için en ideal yolculuktu kendine sürgünlük.
ve susmak
dönmek esaretinde acan ciceklere su vermek adına göz yaslarına.
