cogu kisinin yaptigi bir eylemdir.boyle durumlar insanin kayiplarini dusundugu anlarin sonucunda olusabilir.hatta oyle bir seydirki insan artik kaybettiklerini degil kaybedebiliceklerine bile aglayiverir zaman zaman.cunku boyle bir gercegi tadan, onunla her daim yuzlesebileceginin farkindadir.farkinda degilse de o kaybin acisini derinden yasamamistir.
en kötüsü kendine sarılıp ağlamaktanda kötüsü o halde sizin için önemli sevdiğiniz kişiyi görmektir. içiniz bişey yapamamktan şaşkın neden sizi tercih etmediği için sarılmaya kızgın bencillik her daim başkasını düşünürken bile.
"Çok ağlayan kadınlar, bir çok şeyden vazgeçen kadınlardır aslında. Her damla olgunlaştırır kadınları evet ama olgunlaştıkça o safça inandıkları aşk gerçeği onların gözünde küçülür. Küçüldükçe değerini yitirir ve işte o zaman kendilerine sarılıp, yeni bir kadın yaratırlar kendilerinden." aziz nesin.
ne saracak bir sevgilinin ne de omzuna yaslanıp gözyaşı dökebileceğin olmaması durumunda yapılan çaresiz eylemdir. kendine sarılmak belki de bütün kuvvetinle omuzlarını sıkmak gibi bir şeydir. ağlarken de işe yarayacağını sanmıyorum ama denemeye değer. ne de olsa yalnız, biçare ve yorgunuz öyle değil mi?
hani çok sevdiğin zaman sen o olursun ya. yanında olması çok istediğin anlarda hasreti dayanılmaz olduğunda, sarılırsın kendine içinden ona sarılır gibi sımsıkı...
boşluklar var başkalarınca doldurulması imkansız, kabullenilmesi zor... Öteleri hayal ederken; Düşer insan kendinden kendine özüne yaptığı bu yolculukta.
