Sürgünde Dostoyevski, hapishanedeki bir köpekle, insan ilişkileri üzerine gözleme dayalı bir deney yapar.
“Köpeği takibe alır ve yanından geçen her mahkumun onu tekmelediğini gözlemler. ilginç olan şey, köpeğin mahkumlardan kaçmaması ve yanına bir mahkum yaklaştığında eğilerek tekme pozisyonu almasıdır. Köpeğin her yanından geçen her mahkum köpeği tekmelemekte ve köpek buna bir tepki vermemektedir.
Dostoyevski de, bir gün köpeğe yaklaşır ve onun başını okşamaya başlar. Köpek bir süre şaşkın şaşkın ona baktıktan sonra, hızla yanından uzaklaşır ve acı acı havlar.
Önüne gelen mahkumun tekmelediği köpek, o günden sonra nerede Dostoyevski’yi görse ondan kaçar ve ona bir daha asla yaklaşmaz.”
Bu durum bize her zaman kötülük görenin sevgiyi gördüğünde ona uyum sağlamakta zorlanacağını hatta oradan kaçacağını gösterir.
Herkesin huzursuz ve şikayetçi olduğu günümüzün belki de en büyük sorunu budur. Sevgisizlik ve kötülüğü hak görme.
bir iyiliğin, iyiliği yapana iyilik borcu yaratacağını düşünen insanlardır. kentleşmenin getirdiği yardımlaşmanın azalması mevzusundan yakınanların akılları belki de farkında olmadan bu düşünceyle sarılmış vaziyettedir. halbuki iyilik, komşunun boş iade edilmemesi gereken tabağı değildir.
bir insanın kendi hayatını karşısındaki insan için feda etmesi, hayatını feda eden için ne kadar büyük bir haz yaratıyorsa, feda edilen için o denli büyük bir korkuyu doğurur; çünkü bu fedayı bir şekilde anlamlı hale getirmelidir artık, yani karşılık vermek zorunda hisseder kendini. halbuki feda etmek isteyen çoğu zaman böyle bir karşılık beklemez. istiyordur, o kadar.
feda etme durumunda korkulmamasını beklemiyorum şimdilik. iyilik yapanlardan korkmayarak başlayalım işe, kafi.
