Baktım uzun uzun gözlerimin içine, yüzümdeki çizgilere, kurumuş ellerime...
Her birine baktığımda, biraz o, bu, şu biraz ben, biraz sevinç, biraz hüzün, iki küçük, çokca beyaz, bir menekşe, 3 misket, bir terlik, lunapark ve saymakla bitiremeyeceğim kadar çok şey gördüm...
Bakmasaydım sanki daha iyiydi.
kendine iyi bak saklı sevdiğim, hayalim, her şeyim, adını söyleyemediğim.
sana bir daha güzel sözcükler söylemeyeceğim. her şey buraya kadardı.
sözcükler tükendi, tıpkı umutlar misali. geriye yalnızca sahipsiz kelimeler kaldı.
tüm bunları sana bizzat söyleyemediğim için beni affet.
seni yıllardır düşündüm, tanıştığımız o yaz gününden beri hiç aklımdan çıkmadın.
o günden beri düşünüyordum, yıllar geçse de aklımdaydın.
hiçbir şeyi bilmiyorsun. hepsini senden gizledim, hem de insan üstü bir çabayla.
tanıştığım kadınlarda hep seni aradım; yüzünü, ruhunu, hüznünü, gülüşünü.
sana tanıştığımız o gün, bana yakınlaştığında senden hoşlandığımı söyleyemediğim için beni affet. bu belki de benim en büyük hatamdı. ama emin ol, bunun için geçerli bir sebebim var. ve o sebebimde bugün hala haklı olduğumu görebiliyorum. iyi ki onu sevdiğimi söylemedim diyorum kendime. bu beni muhtemelen bir reddedişten kurtardı.
yine de her şeye rağmen, bir ihtimal, bu sefer sana seni sevdiğimi söyleyebilirim dedim, olmadı.
sana direkt söylemek dışındaki tüm çabalarıma rağmen bana bir ışık bile yakmadın. yakmadın çünkü ben senin hiçbir zaman aklında olmadım. belki bir kaç gün dışında...
Bana çok samimiyetsiz gelir. Kendine iyi bak ne bari bunu yazacak kadar sıradansın daha iyilerine layıksın da de. Yapmayın etmeyin. Hoşça kal der geçerim.
