çocukluktan ebeveynler tarafından destek verilerek ve yahut insanın yaşadıkça kendine kazandırabileceği bir özgüven meselesidir bu. kimse, fiziksel özelliklerini seçemez ama herkes, belli bir yaşa kadar kişisel özelliklerini geliştirip, değiştirebileceğini düşünmekteyim.
kendine güvenmenin tohumları çocukluk yıllarında başlar. ebeveynler ve eğitmenler çocukların güvenlerini zedeleyecek davranışlardan kaçınmalıdır. büyüdüklerinde yapabilecekleri bir çok işi yapamaz duruma gelirler aksi durumda... çocukları olumlu eleştirmek, onların iyi yanlarını görüp; "aferin", "tebrik ederim", "mükemmel" gibi kendine güvenini sağlayacak kelimeler çok etkili ve ruhsal gelişimi için gereklidir...
dış görünüş kaynaklı güvensizlik olan tiplerde genellikle görüntü güvensizlik yerleştikten sonra netleşir. yüzeysel ve içi boş kavramlarla onu eleştiren bir sürü angutun hediyesi olarak her hareketine acabayla yaklaşır kişi. *
bazı şeyler tamamen planladığımızın, düşündüğümüzün tersinde gelişir ve kendimizi çok çaresiz, sinirli, üzgün hissederiz.. işte bu insanın güvenini kaybetmesidir. yaşayabileceğimiz doğal ve geçici bir durumdur...
kısaca tanım; çok büyük bir hatadır. "Bu dünyada teksin, değişilmezsin. Tanıyan eden bi taraflarını yesin" denilmesi gereken karaktere sahip kişidir bu duygunun insanı. Hiçbir anlam ve ifadenin, kendi düşünceleri ve benliği kadar yakın olamayacağını farketmesi arzu edilendir.
x-bilader?
y-he.
x-nasıl yapıcaz ? ne edicez bilemiyorum. Kısacası kendime güvenmiyorum.
y-ee ?
x-yardım etsene göt !
y-sen kendinden vazgeçmişin ben nabayım be bilader ?
x-haklısın aq...
y-ok..
