Kadın!
Unuttun amacını dalıp zamanın cilvesine.
Sen zarafetsin, güzelliksin, ince ruhsun.
Ağzından bal damlamalıydı.
Kaba saba adamlara özenip unuttun ruhunu!
Şimdi küfürlerin uçuşuyor havada,
Kötü sözlerin, fitneliğin..
Bir bakışın dünyaya bedel olmalıydı.
Özel olmalıydı, masum olmalıydı..
Şimdi sen bakışlarını hoyratça savuruyorsun kötülüğe.
Bin erkek görmek istemeliydi gözlerini,
Sen seçmeliydin aralarından, seçilmemeliydin.
Bin erkek dokunmak istemeliydi saçlarına, bunu birine bahşetmeliydin.
Kadın!
Eskittin elerini!
Pervasızca birçok el tuttun.
Eskittin dudaklarını!
Kim bilir kaç erkeği öptün..
Bedenini de eskittin belki de.
Seviştin münasebetsizce o adamlarla helalin etmeden!
Sen dünyanın en anlamlı şeyi olmalıydın.
Şimdi anlamsız ellerin, dudakların, bedenin…
Kayıp ruhun, eksiksin!
Kadın!
Anne olacaksın sen!
Eline masum ve bembeyaz bir insan verecekler.
Yanında onun kadar göz almalı beyazlığın, temizliğin..
Şimdi sen kirli bir karanlık mı olacaksın onun yanında?
Karanlık ve kirli geçmişin bir artığı mı kalacaksın?
Kadın!
Kendine gel artık ve hatırla ne olduğunu..
Sen annesin, eşsin, kız kardeşsin, bir babanın en kıymetlisisin..
