"oturmasını kalkmasını bilen biri" diye nitelenen insanların aslında genel huyu olan bir durumdur. fazla saçmalamayı ve hata yapmayı önler.
bi olayın içindeyken insan kendini pek doğru değerlendiremiyor. neşeli göründüğünü zannederken ciddi, zekice tavırlar sergilediğini zannederken dangalak vb görünebiliyor. zaman zaman kişi ilahi bakış açısıyla kendini değerlendirir ve ulan ben de baya malım aslında deyip kendine çeki düzen verme yoluna girer. bu hususta faydalıdır kendine dışarıdan bakmak.
fakat haddinden fazla kendini değerlendirme haline girilirse de olay "dur şöyle yapmayayım kendime ayıp etmeyeyim, bak ben izliyorum kendimi" falan gibi bir akıl hastalığına da dönüşebilir. zaten bunu yapan insanlar genelde kendisiyle fazla ilgilenen ve etraftan gelecek tek bir olumsuz bakışa dahi katlanamayan insanlardır. (bir istatistiki bilgim falan yok ben öyleyim diye genelleme yapıverdim hemen)
bazen de pc karşısında izlediğin filmin atmosferine kapılmışken sahne kararır ve siyah ekranda yansımanı görürsün o noktada gerçek dünyaya dönüş, olaya yabancılaşma, ulan ne boş beleş şeylerle zaman geçiriyorum halbuki yaptığım tek şey sabit şekilde burada durup saatlerce ekrana bakmak diye düşünülebilir. bu da dışarıdan kendine bakmanın farklı bir hali.
gerçekten de tv-pc-telefon gibi eğlenti araçlarının karşısında yaptığımız bundan ibarettir. dışarıdan bir gözle bakınca çok büyük bir ziyan, bir harabeliktir. orada yalnız başına biri dört duvar arasında bir ekrandan fantastik alemlerin içine dalıp çıkıyor falan bir şeyler izliyor gülüyor, düşünüyor, kendince aktivite içinde o an vs ama dışarıdan bakan bir göz için sadece orada bir ağaç gibi, bir kütük gibi durup saatlerce ekrana bakıyor. kendine dışarıdan bakmak çok da iyi değil o açıdan. zira bir anlamsızlık silsilesi de yaratıyor.
