nadiren asyalı sıklıkla avrupalıdır.
çalıştığım iş itibariyle
pek çok yabancı turistle tanışma
ve onları anlama fırsatım olan bendeniz
anladım ki
bu kardeşler,
gelenekselleşmiş bir biçimde kendilerine değer veriyorlar.
kuşaklarca gelen bu öz sevgi sayesinde
yüzlerindeki,
gözlerindeki ışık
dikkat etmişsindir sözlük
bir asyalınınkinden daha fazla.
hep düştüğümüz o yanılgı olan:
"abi adamlarda para var, refah var..." safsatasına:
"y*rak var..." diyerek cevap veriyorum.
sen ben gibi orta hallisi de kendini önemsiyor...
peki dedir bu kendine değer vermek?
işte mevzu orada başlıyor...
bizim zevk ve keyif zannettiğimiz
çoğu kötü alışkanlığa
dönüp bakmıyorlar bile.
devlet politikaları
bu insanların hayatına
ve haliyle aklına sporu
daha ana okul çağında sokuyor.
tabii bu
he deyince olan bir şey değil.
asırlardan gelen bir gelenek olmuş.
genlerine işlenmiş.
fikirleri,
yaşam felsefeleri
bu yönde şekillenmiş.
sağlam kafa sağlam vücutla buluşmuş
ve zihinleri
bizimkinden çok öteye geçebilmiş...
laf da laf.
biz halen laf salatalarında limon olalım,
zehirli sütlerde kaymak...
insanlık aldı gidiyor,
bizi ekmekle beslemeye devam etsinler!
kültürel birikimine yatırım yapan, kendine göre doğru bir karakter yapısı oturtmaya çalışan ve kendisine eleştiri dışında kişisel saldırıda bulunulmasına izin vermeyen insandır. beynini boş saçmalıklarla doldurmaz; geliştirmeye, bir şeyler öğrenmeye çalışır.
kendine değer vermek kibre götürür, zamanla herşeyde abartıya kaçar ve bu sağlık açısından geleceğe dair risk altında olduğunu gösterir. aslolan kendine saygı duymaktır, kendisine saygısı olanın herkese ve herşeye saygısı olur ve tüm yaklaşımlarında sağduyu hakimdir.
Kendi benliğini değerli gören, kendine güveni yüksek olan kimselerin, başkaları tarafından beğenilmeye gereksinimi daha az, kendi benliğini değersiz gören, kendine güveni olmayan kişilerin ise daha çoktur.
