insan bazen öyle bir bunalır ki içinde garip bir hüzün yaşar. anlatamaz kimseye derdini, belkide anlatmak istemez, neyin var yine herşeye sahipsin, rahat mı batıyo yoksa sana gibi cevaplar duymak istemediği için kimseyle paylaşmak istemez derdini kendisini anlayan birisinin olacağını düşünmek istemez. kendi kendine ağlamak ister. gözyaşı kuruyuncaya dek... yapmak istedikleri ile yaptıkları arasında çok fark olacaktır bu gibi durumlarda, kendini sonu görünmez tünelin içine girmiş gibi hissedecektir. sanki tünelin sonunda ki aydınlığı hiç görmeyecekmiş gibi olur.
iç dünya ile dış dünyanın çatışması ve bunun bir sonucu olarak duygusal bir kaosa sürüklenme ile beraber yer yer gerçeklikten kopma ile ortaya çıkan durumdur.
düşünceler değişmez. değişse de ciddi bir süreç gerektirir. ve insan düşündükleriyle yaptıkları arasında farklılık hissediyorsa işte o zaman kendinden uzaklaşıyor demektir.
