Şu an otobüste karşımdaki adam hakkındaki düşüncelerim adına kendimden utanıyorum. 20 dk önce bindiğim otobüste karşısına oturduğum adamın mimiklerine ve yüzünün aldığı şekillere sinir oldum, değişik bir şekilde hareketleri rahatsız etti beni. Belki yüz ifademden o da rahatsız olduğumu anlamıştır bilmiyorum. Neyse adam bi süre sonra uyuyakalınca adamın agzındaki diş tellerini farkettim. Demek ki adamda bir çene yapısı bozukuluğu ya da bir hastalık varmış ve de düzeltmeye calışıyormuş. Yaptığı hareketleri de büyük ihtimalle bilerek yapmıyormuş. Ama ben bu ihtimalleri hiç düşünmeden yargısızca infaz ettim onu. Bence bu çok utanılınacak bir durum. Kim bilir farketmeden daha kaç kişiyi böyle yargıladım ve hatta farkında olmadan kırdım, bilmiyorum. Şu an acayip utandım doğrusu.
Hiç sakal ve bıyığımın çıkmadığı üniversite 1.sinifta Çankırı caddesinde(Ankaralılar bilir pavyonları ve hayat kadınları ile meşhurdur, yurdum oradaydı) karşıdan karşıya geçmek için ışık beklerken yanimdaki travestinin ne şanslı çocuksun biz senin gibi olmak için ne kadar tedavi görüyoruz dediği andır. Işığı beklemeden sırf ölmek için yola atladım, ölemedim.
misafirliğe gidecektik, o evin kızına da ufak ufak içim kaynıyor. arkadaş ne yemişsem acayip gazım var. hayır birde pis kokuyor dedim kesin rezil olacağız. nereden geldiyse aklıma popoma kolonyalı mendil koymak geldi. ufak ufak salarım koku çıkmaz diye düşündüm herhalde. neyse mendili koydum bir deneme yaptım harbiden koku falan gelmedi. gittik misafirliğe, ufak ufak salıyorum ben. koku falan yok, hatta evin oğluyla yakın oturuyoruz o da tepki vermiyor. neyse bir ara mutfağa gideceğim salonun ortasından yürürken, sen kıçımdan sıyrıl mendil, düş salonun ortasına. kız gördü aldı, mendilin düştü dedi :( mendil sapsarı olmuş. sağol dedim aldım koydum cebime. hala daha bilmiyorum anlamış mıdır? yok ya anlamamıştır? kim tahmin eder ki?
Hoşlandığım aşırı naif kibar bi çocukla facebooktan konuşurken sevişen iki tavşan çıkartması yollamıştım yanlışlıkla. Kesin o yüzden konuşmuyoruz artık.*
liseyi yatılı okuduğumuz zamanlarda atletizmle uğraşmıştım. ne yazık ki şimdi sakatlıktan dolayı bırakmak zorunda kaldım. işte bu zamanlarda liseler arası türkiye şampiyonlarına katılırdık, gene bir gün şampiyonalar için eskişehrin yolunu tutuk. lisede suratı sivilcelerle dolu bir çocuktum. * böyle çok fazla bir söz sahibi değildim açıkcası toplumda, sessiz sakin bir çocuktum. neden sessiz sakindim;
bazen yerli yersiz hiçbir şey bilmeden konuşmalarım olurdum. hani böyle gün boyu susar bir çocuk, bir tek cümle kurar o gün milletin içinde rezil olur ya, işte liseniz de ki o çocuk bendim. ** işte türkiye şampiyonasında ben yarışımı bitirdim, sırada bizim arkadaş koşacak. o da biraz iddialı bir sporcu 200 metrede yarışacaktı. o zamanlar kahraman diye milli bir atlet vardı, hiç unutmam, kısa mesafe (*) koşucusuydu. katıldığı hemen hemen her yarışta birinci oluyordu. çocuğun bende sadece ismi var kendisi yoktu. ismini hayalet gibi aklıma kazımıştım nedense. neyse bizim arkadaş 200 metre çıkış yapmak üzere piste geldi. ne gereği varsa o an da;
truva - aaa bakın kahraman da yarışacak. bizim ümit'in işi çok zor.
kahraman'ı hayatımda görmemişim, kimdir nedir sadece kulaktan dolma bilgilerle biliyorum, ne cesaret yüzünü bile bilmediğim kişi orada diyorum ! arkadan cevap geldi akabinde bana;
arkadaki ses - yok canım kahraman yok, hem sakatmış diye duydum.
truva - olur mu öle ya aaa bak işte orada bizim ümit yine birinci olamayacak, kahraman alır bu yarışı.
arkadaki ses - ben niye göremiyorum kahramanı.
bende ki cesarete bak şimdi;
truva - gözlük kullan o zaman ! hiç yüzünü bile görmediğim bir kişinin varlığını iddia ediyorum ve bunu reddeden (mantıken) kişiye de alaycı bir dilde öneride bulunuyorum ! bak hele bak bak ..
arkadaki ses - yaa kardeş tamam, kahraman orada ben niye buradayım, peygamber miyim ben !
aman allahım arkamı dönmemle daha sonradan kahraman olduğunu öğreneceğim kişiyi görmem bir oldu. buz gibi bir su döküldü sanki başımdan aşağıya, sivilceli suratımla, gözümde ki gözlükle, gözlük kullan diye aşağıladığım kahraman'a bakıyordum. yerin dibine girmiştim. hiçbir şey diyemeden önümü döndüm, arkadan gelen kahkaha sesleriyle yerin dibine doğru iyice girmeye başladım, onlar güldükçe ben yok oluyordum.
Uydudan +18 nitelikteki kanalları izlerken birden salon'a giren aile bireyinin ekrana bakması ve o anda lanet olası uydu'nun tutukluk yapması bence yerin dibine ulaşmaya yeterde artar bile.
derste bir şarkı mırıldandığında (bkz: annen evde mi, annen evde mi?) öğretmenin farkedip sınıfla beraber susması ve o an hissettiğin sıra altı sevdasıdır.
En son yapılan açıköğretim bütünleme sınavında okula girdim.
Merdivenlerden çıkarken girişte kız öğrenci tuvaleti gördüm. Sınavım 1.katta idi. 1.kata çıkınca da hemen yan tarafta erkek öğrenci tuvaleti dikkatimi çekti. Benim okuduğum lisede de her katta 2 cinse de tuvalet yoktu. Sıralı idi. Oradan bilinçaltına işleyen sistemi bura içinde benimsedim hemen. "Demek burada da böyle imiş" dedim. Gittim sınıfa oturdum. Daha sınavın başlamasına vardı. "Bare bi lavaboya gideyimde sınav sırasında sıkıntı olur falan. Bir de onunla uğraşmayayım" dedim.
Neyse çıktım sınıftan hemen solda gördüğüm ilk fayanslı yere daldım. Kimse yok içerde ama. Tuvalete girip kapıyı kapattım ki kız sesleri gelmeye başladı. Tabi yoksada altıma sıçtım resmen utancımdan. Hemen bi hafif terleme vs. oldu. Neyse az bi süre bekledikten sonra sesler kesildi. Ardından dedim yardır koçum. Hızlı hızlı tam döndüm çıkıcam. Kapıdan içeri bi kız girecek oldu. Sonra beni görünce durdu. Tabi ben yerin dibine battım. inanılmaz kötü, berbat bir duyguydu.
Ardından gittim sınıfa oturdum sıraya. Ön sıramda sınava girecek kişi kimliğini, eşyalarını vs. koyup dışarı çıkmış. Kimliğindeki resimde benim tuvaletten çıkarken gördüğüm kıza benziyordu. Tabi ben 2.kez ihtiyaç giderdim oturduğum yerde utancımdan. Sonra başka biri geldi oturdu da bi oh çektim azcıkta olsa.
Lisedeyken tam konuştuğum anda hocanın gıcıklik olsun diye tahtaya kaldırıp matematik sorusu çözdürmeye zorlaması ve benim yapamadığımda içinde bulunduğum durumdur.
şarkı söylerken babamın gelmesi. evet çok sıradan ama şarkıyı kafanızdan uyduruyorsanız ve opera gibi söylüyorsanız, babanız tuhaf tuhaf bakacaktır. korkuyor lan.
cep telefonuyla konuşurken; telefonum nerde galiba dışarda unuttum diyip onu çantamda aramak.
allahtan diğer uçtaki insan olgunduda bozuntuya verip aptal salak mal gibi şeyler söylemedi.
kapattıktan sonra kendimi öyle hissetiğim gerçek. ne akıl ya.
dün saat 22.30 civarında yaşadığım emaresi hala süren duygudur.şöyle ki annem ameliyat olacaktı, ama kesin gün vermemişti doktoru.biz sizi ararız demişlerdi.nitekim aradılar da...
telefon çaldı ve ben açmış bulundum.
-alo
+alo dayı?!?
(sessizlik)
-ben doktor mehmet.
+yahu dayı kimi kandırıyorsun sen? inanacağımı mı sandın?sesini tanımayacak kadar salak mıyım ben?bırak bu numaraları artık (tüm bunları söylerken kendinden emin, gülmekteyim)
(sessizlik)
-ben operatör doktor mehmet s.
+ ahhahah ne dayı ne? ne operatörü kepçe operatörü mü? puahahah
- bana bak hemen bana x x i ver! işim gücüm var benim!
(sessizlik)
+(son bir umut) ama dayı?!
.....
telefonu anneme nasıl verdiğimi hatırlamıyorum.çok utandım lan.
