kendinden sıkılmak artık diş fırçalamamaktır. kahvaltı yapmamaktır. gazete okumaya üşenmektir. sevdiğin kadından umudu kesmektir. kötüye gideceğini bildiğin ama umut ederek başladığın işleri kesip atmaktır. ayakkabının çözülen bağcıklarını umursamamaktır gereksiz biri gereksiz bir yerde gereksiz bir şekilde sana hatırlattığında. konserin ortasında kendinden iğrenmekle başlayan bir süreçtir kendinden sıkılmak. salonun bozulan ampulünü değiştirirken genzinde oluşan ani bir yanmadır. bütün bu inceliklerin ne işe yarayacağını bilememektir. annenin sana ördüğü kazağı giyerken sabah, gri bulutlara bakıp güne lanet okumaktır. kendinden sıkılmak hiçbir bok olmadığını bilmektir. ve daima daha kötüye gittiğini...
Benim şu sıralar yaşadığım durum.
Saçma insanlara, olaylara bile üzülüyorum. Ve bu durum cidden sıktı yani. Duygusuz bir insan olmayı isterdim.
Edit: çok değer veriyorum lan bir de insanlara. Salağım ha.
kaçacak yer bulamayıp tahammül etmek zorunda kalmaktır. aslında kendinden degil de degiştiremediği sıkıcı ayrıntılardan sıkılmıştır kişi. çareyi kendine çatmakta bulur.
Hafif bir depresyon belirtisi. Kadınlar yine saçını boyar kestirir gider süslenir püslenir alışveriş yapar rahatlar ama erkekler için çok daha iç bunaltıcı bir durum bence. Önerim sezon sezon dizi izlemek ;)
içinde bulunulan ortamın etkileri ile bürünülen halden sıkılmaktır. insanlara ters davranmaya , kalp kırmaya ve dengesizce tabir edilen tüm hareketleri yapmaya başlanıldığında bir patlama noktası ile "-yeter ! ben yine ben olmak istiyorum ! " diye isyan edilmesi hiç şaşırtıcı olmamalıdır.
Kurgulamak.. hayatımı en çok siken acı gerçek. bir süre sonra aynaya bile baktırmaz. 28 yıllık ben işte. gitgide ağaran saçlar, ampul beyaz olmasa bi boka benzemeyen surat vs vs aynı hep aynı şeyler.
kadınlara imreniyorum. kendini yenileyebiliyorlar. Erkekler öyle değil. yeni bir başlangıç çok zor amk. her şeye 0 dan başlamak...
sıkıldım. kendimden ve her gün yaşadığım rutinlerden.
evden çık Durağa yürü: 213 adım.
Diğer bi deyişle: 5 dakika.
her sabah aynı mercedes ile karşılaşıyorum.
ve yine her sabah "bi günde alıp durağa kadar götür be adam" diyorum.
insanı ayrıntıya sürüklüyor. başka da bi boka yaradığı yok.
sürekli kafasını dinleyen, kendi problemleriyle hemhal olan bünyenin bunalımıdır.. ne sorunlarını çözmeden dünyadaki diğer renkleri fark edebilir ne de onları tek başına çözebilir.. fasit bir dairede kaybolmak, bir girdap tarafından yutulmaktır.. tecrübe kazandırsa da ihtiyarlatır..
