Behçet necatigil bir şiirinde ne de güzel özetlemiş,
başkaları gibi olmaya çalışıp, bizim olmayan fikirlere biat edip, hep başka şeylere, hep başkalarına benzemeye çalışırken başkalarının aleviyle tutuşan o cehennemde sırf kendimiz olmayı başaramadığımız için yandığımızı;
Sevgileri yarınlara bıraktınız,
Çekingen, tutuk, saygılı.
Bütün yakınlarınız sizi yanlış tanıdı..
dünyaya bir kere geliyorum. Eğlenmeyi, öğrenmeyi, kendime bir şeyler katabilmeyi, kendimden bir şeyler bulabilmeyi, kendimden bir şeyler kaybetmeyi denemek istiyorum.
Saçma salak şeyler yapıp pişman olmayı ama günün sonunda bu benim kararımdı diyebilmeyi istiyorum.
Hayatımı ailemin ideolojileriyle geçirme düşüncesi karakterime ve zihniyetime yapılan çok büyük bir haksızlık gibi geliyor.
Ama ne yazık ki hepimiz ailelerimiz düşünceleri, inançları ve ideolojilerinin ortaya çıkardığı bireyleriz.
hay gidinin kahpe düzeni!
düzendendir düzenden.
kedidir o kedi kadar masum bir şey de değil.
hayat ve insanlar seni sen olmaktan çıkarıyorsa delilik yeğdir be.
evet ilişkilerimde ben ben değilim. bu hangi ilişki olursa olsun hiç bir zaman kendim olamıyorum ve insanlara karşı hep bir minnet borcum varmış gibi davranıyorum. onlara iyilik yapıyorum onlar mutlu olsun diye ama ben mutlumuyum? hayır, hiç mutlu değilim. onlara yaptığım iyilikler sanki benim görevimmiş ve yapmak zorundaymışım gibi geliyor insanlara. değerimi kıymetimi bilen ciddi diyorum 1 kişi yok. keşke aklımdan geçenleri lap lap söyleyebilsem ve kendim olabilsem. ben bile gerçek beni hiç görmedim.
biraz da olmak isteyip olamamak olarak bakarsak insanların gözündeki ben duvarını kıramama durumudur. yani olmak istediği kişiyi taklit olarak değil de olduğu kişiyi insanlara gösterememek durumudur, kırılması gerekir...
