Behçet necatigil bir şiirinde ne de güzel özetlemiş,
başkaları gibi olmaya çalışıp, bizim olmayan fikirlere biat edip, hep başka şeylere, hep başkalarına benzemeye çalışırken başkalarının aleviyle tutuşan o cehennemde sırf kendimiz olmayı başaramadığımız için yandığımızı;
Sevgileri yarınlara bıraktınız,
Çekingen, tutuk, saygılı.
Bütün yakınlarınız sizi yanlış tanıdı..
evet ilişkilerimde ben ben değilim. bu hangi ilişki olursa olsun hiç bir zaman kendim olamıyorum ve insanlara karşı hep bir minnet borcum varmış gibi davranıyorum. onlara iyilik yapıyorum onlar mutlu olsun diye ama ben mutlumuyum? hayır, hiç mutlu değilim. onlara yaptığım iyilikler sanki benim görevimmiş ve yapmak zorundaymışım gibi geliyor insanlara. değerimi kıymetimi bilen ciddi diyorum 1 kişi yok. keşke aklımdan geçenleri lap lap söyleyebilsem ve kendim olabilsem. ben bile gerçek beni hiç görmedim.
kendisi olduğu zaman insanlar tarafından kabul göremeyeceğini düşünen kişilerin yaşadığı durumdur.
elalem ne der ? ailem ne istiyor ? partnerim ne istiyor ?
düşünceleri yüzünden normalde yapmayacağım şeyleri sanki içimden geliyormuş , kendim istiyormuşum gibi yapıyorum.
bana kalsa 1 saniye daha fazla nefes almak dahi istemiyorum.
intiharımdan sonra insanlar bak işte dayanamadı , işin içinden çıkamadı , zaten psikolojik sorunları vardı diyecekler. hap içip intihar etmeyi denesen kafasına sıkmaya cesaret edemedi , kafana sıkan zaten psikopattı diyecekler , yaşama hakkımı kullanma insiyatifi , yaşamımı sonlandırma seçimi bile başkalarının elinde.
