Hayat acımasız bir paradoks aslında. Bütün hayatımız kendimiz adına birşeyler biriktirmekle geçiyor. Kariyer, ilişkiler ve sosyal çevre edinerek yeryüzündeki yerimizi sağlamlaştırmaya çalışıyoruz. Fakat yeryüzündeki yerimiz sağlamlaştıkça, yeryüzünde kendimizi evimizde hissetme duygumuz güçlendikçe, hayatı daha "donanımlı" yaşamaya başladığımızı farketmiyoruz. kendimizi var kılmak adına biriktirdiklerimiz arttıkça, dünyada bir yerimiz ve işimiz olduğunu düşünmeye daha bir alıştıkça, hayat elimizden kaçıp gidiyor. "Kendimiz" dediğimiz şey kendimizden çok başkalarına ait. Bu nedenle "kendimize" yakın olmak adına yaptıklarımız, kendimize değil başkalarına yaklaştırıyor bizi. "Kendimizden" uzağa düşmeyi göze almadan sığındığımız bireysellikler de bize ait değil. "ismimiz" bile belli bir ilişkiler ağını, belli bir etkileşim çerçevesini anlatıyor. Kendimize hangi sınırlılıklar içinde kalmamız gerektiğini telkin ettiğimiz bir şifre ismimiz, Puslu bir geceyi de, ışıltılı bir sabahı da aynı cendereye sokuyor bu ardına sinsice ve yıllar içinde gizlenenler. Görevlerimiz, sorumluluklarımız, sınırlılıklarımız, kendi kendimize telkin biçimlerimiz sayesinde varoluyor. Bunları üretiyoruz, çünkü dünyada bir yerimiz olsun istiyoruz, ama bunları ürettikçe, yani dünyada daha bir yerleşik hale geldikçe, hayat avuçlarımızın arasından kayıp gidiyor... Hayat bir paradoks olmaktan öte bir şekilde konuşmuyor bizimle, hayata ne kadar çok ait olursak, o kadar az yaşıyoruz.... hayatı hakkıyla yaşamak içinse o kadar az kendimiz oluyoruz...
bütün gücüyle sizi diğerlerinden farksız yapmak için gece gündüz uğraşan dünyada kendiniz olabilmek ve kendiniz gibi kalabilmek dünyanın en zor savaşını vermek demektir. bu savaş bir başladı mı siz var olduğunuz sürece devam eder. ne mutlu bu savaşta muzaffer olanlara. kendi olanlara, kendini bulanlara.
kendi kişiliğini tanımayla başlayan ve oluşturma sürecine girmektir. birey, toplumun tercih ettiği kişiliği kendine yapıştırdığı an kendi gerçek kişiliğini yok etmiş olur. girdiği her toplumda değişik kişilik oluşturur.
herkes yakınır kendi olamayan insanlardan. madem hepimiz çok düzgünüz, nedendir acaba bu kadar dert yanma diye merak edenimiz var mıdır diye merak etmekteyiz. *
Hayatın bir şeyler için var olması değil, hiç bir şeyi kendi hayatı için var etmek değil... ne hiç bir şey insanın malı, ne insan hiç bir şeyin...
birlikte yaşamak, birlikte var olabilmek, birlikte gelişebilmek, birlikte değişebilmek... hayatı paylaşmak, paylaşılan hayatı büyütmek, genişletmek, renklendirmek... bunu yapmadığında insan, bir şeyleri tüketiyor, azaltıyor, daraltıyor.... ve bunları yapmadığında insan, birbirinin sırtına biniyor, kendini birilerine taşıtıyor, ya da birilerini sırtında taşıyor... tükenmeler, yorulmalar, bıkmalar bu yüzden... asıl bulunması gereken insanın kendi kimliğidir. kendi kimliğini bulamadığında hep bir şeylerle var olmak durumunda kalıyor... gençlik anıları, eş-sevgili, çocuklar ve bunun gibi.... oysa anılarla yaşanmaz, sevdiklerimiz hep yanımızda olamayabilir... insan kendi kimliğiyle yaşar...
Duruşundan ödün vermemek. Kimse için, ne durumda olursan ol kendinden taviz vermemektir...
'' Özgür kızı oynamayı sevmedim hiç bir zaman. Oyunculuk nasıldır bilirim ama ben oyuncu olamadım. Ben kendim olma mücadelesi verdikçe, kendim olmaktan çıktım. Özgürdüm, baskılardan uzak, hayatın rahatlığı içinde yolunu bulmaya çalışan bir deli kızdım. Şimdi ise avuçlarımın arasından kayıyor benliğim... Biri tutsun istiyorum, ama tuttuğu anda bırakmayacaksa, beni daha fazla zedelemeyecekse tutsun. Bu sefer oldu diyorum, her tutunduğum dal yeniden batırıyor beni. insanların kendi hatalarını görmeyip, benimkiler için araştırmacı bir ruh hali içine bürünmeleri üzüyor beni. Üzerimdeki baskıyı daha bir arttırıyor, asıl o zaman yapmak istemediklerime sürüklüyor beni. Kimse bunu fark etmiyor, fark etseler yapmayacaklar, ya da fark ettiklerinde zaman çok geç ve ben kaybolmuş olacağım.
'' Birini çıkarıp bir kalıba sokabilmek mümkün mü ? '' diye düşünüyorum. Oysaki kalıplar; gerçek hayatın sıkıştırılmış gel gitlerini ifade ediyor benim için. Çünkü; biriyle gelirken, bir başkasıyla gidiyorlar. Hele ki kendin olabildiğin anda tamamen kayboluyorlar. işte ben en çok bunu seviyorum...
içinden geldiği gibi yaşamak.
yaşamak...?
var olmak yani. var olan fark edilir.
fark edilmek...?
farklı olmak yani. farklı olan bilinir.
bilinmek...?
bilinen olmaktır yani. bilinen tanınadır.
tanınan...?
tanınan olmaktır yani. tanınan sayılandır.
sayılmak...?
"say"maktır yani. sayılan "var" olandır.
var olmak...?
var görülmektir yani. var görülen yaşayandır.
yaşamak...?
...
...
...
...
tekrarlar gider...
kendi gibi olmayan, farkedilmez, bilinmez, tanınmaz, sayılmaz, var olmaz...
zor olmayan ama inatla çok zor bişeymiş gibi gösterilen durumdur. kendi olmayı beceremeyen insanların, kendi gibi olan insanların hayatını zehir edebilme yetenekleri vardır.
kendisi olmayan insanların gerçek rengini seçemezsiniz, öyle kapatmışlar ki kendilerini.. oynuyorlar, seyirci gördükleri her yer onlar için sahne.. herkese karşı, hatta belki ailelerine bile. korkuyorum bu insanların gerçek kişiliklerini asla bulamamasından..
bazen komik oluyorlar, kendileri gibi davranmıyorlar ve kendi gibi davranan insanlara da kızıyorlar. egolarını tatmin edip kendilerini kandırmaktan başka yaptıkları bişey yok. hayatları sadece kadınlar ve erkekler üzerine kurulu, bunlar dışında konuşucak oldukları bi konuları bile yok. o kadar boşlar!
bişeyi savunuyorlar, neyi savunduklarını bile bilmeden.. çevredekilerin etkisiyle.. bu savundukları düşüncelere sahip olmayan insanları dışlıyorlar. bir olay onlara göre nasılsa başkalarına göre de öyle olmalıdır, aksini kabul etmezler.. onların yanında insanlar özgürce düşüncelerini ifade edemezler, çünkü hep at gözlüğüyle bakarlar hayata.. çok şey bildiklerini iddia ederler ama bildiklerini ifade etmekte nedense hep bi problem çıkar.
kapalılar hayata karşı..
*bu insanlar hayatmızın içindeler.. her an her yerde varlar ve olacaklar.. bu bazen en yakın arkadşımız da olabilir, tanımadığımız biri de.. onların gerçek yüzlerini gördüğümüz takdirde herşey normale döner ancak bunu farkedemezsek o zaman bizler de zarar görürüz. daha da önemlisi bizim onları farketmemizden çok onların kendilerini farketmeleri.. o zaman herşey hem böyle davranan insanlar için hem de bizim içn daha kolay olur.
neysen o olmak. fazla mı duygusalsın, çok mu küfürbazsın, çabuk mu parlıyorsun, zaafların mı var, arada tökezliyor musun, laf yetiştiremiyor musun, geveze misin, suskun musun, uysal mısın, eğlenceli misin, her neysen işte ol olmak. maske takmadan yüzüne ve asla başka bedenleri kuşanmadan üstüne.
