size bu gece yine duvarımdan yazarak seslenmek istiyorum. doğduğumuz gün albayım sevdiklerimizi kaybettiğimiz gündür. bizden hep önce giderler. kaybetmekten kaçış yok albayım. aklını çıldırmış dahinin e harfini kaybetmesi gibi ben de acı'nın a'sı keder'in k sini kaybetmek istiyorum. peki ama albayım o zaman ya heyecan ve huzur'un h sini kaybedersem...
soruyorum size albayım insan kaybettiğini nasıl hatırlar ?
ya kaybolan bizsek...!
Boğuluyorum albayım, yolumu aydınlatacak bir lambam ya da yönümü bulabileceğim bir pusulam yok. çözümlerimin zaman zaman bana göz kırptığı doğrudur. tam anlayacak olduğum anlarda tüm çözümlerim karanlığa karışıp yok oluyordu. arta kalan kuru gürültü, bir delinin söylemleri, yalandan doğan bir güneş, sır dolu bir hikaye...
belki de bulduğumuz;
kendi hakikatimizden başka, süren bir hayatın, soluk alıp verişimizin, atılan adımların, yaşanışın hakikatinden başka bir şey bilmiyoruzdur.
galiba en kötü kayıp, yolunu yönünü kaybetmektir albayım.
peki ama albayım ya saflığını kaybedenler hep yolunu kaybedenler midir? ya da insan aslında o kadar da saf değil midir? bu önemli şeyleri kaybedebiliriz anlamına mı
geliyor? kafamda deli sorular albayım...
kelimelerimi kaybettim albayım... kalabalık bir boşluktayım...
