kararsız olmaya başladın. ne iş çiçeğim? yakışıyor mu senin gibi ay susun şu olsun diğerleri mantıksız diye etrafındakilerin dâhi kararını veren? sevgili ellerin kendi söküğünü dikemedi mi?
hâlbuki kafandaki sevimli 40 tilki hiç göz göze gelmeden meseleyi masaya yatırır kaldırır havaya atar tutar yere serer hafifçe tekmeler tekrar kaldırır bir koltuğa oturtturup arkasındaki minderi kabartıp yanağını öperdi.
formdan düşme. acabaların seni yıpratır.
Selam sanırım burayı bir süredir günlük olarak kullanıyorum sadece.
Hastalandın.
Sana baktı. Ne bakmak... Yediği önünde yemediği arkasında tam olarak böylesi bir şey olsa gerek. Darmadağın ettin ses çıkarmadı, sümüklü peçetelerini topladı, çorba yaptı, yemek getirdi, ilaç verdi.
Evine gönderirken de sana bir bavula anca sığan bir alışveriş yaptı. Çikolatasından yemeğine, mayonezinden yoğurduna, portakalı limonu ve inanılmaz ama yüz temizleme aleti bile almış. Tam da ihtiyacın vardı.
Yetmedi sana monster bilgisayarını da verdi sims oyna diye.
Uyuyamadın, arayıp uyandırdın görüntülü arayıp sen uyuyana kadar bekledi.
-ama sen sabahın 9 unda uyuyunca ağzına sıçtı bak onu da hatırlatayım, bütün gün ağlamana sebep oldu he-
Unutma bunları.
bu başlıkta kendi doğum günümü kutlama ritüelim bu yıl sekteye uğradı neden bilmiyorum. mumları üfleyip pastayı kestikten sonra kalabalık çekilip herkes uykuya gidince kendimi kutlamak için buraya geldim ama yazacak bir şey bulamadım. mutsuz ve hevessiz bir yıldı ama eminim derleneceğim toplanacağım.
daha güzel yaşların olsun. iyi doğdun iyi varsın! öp kendi omzundan.
Her gün, her geçen biraz daha çok yaklaşıyorum sana. Onlarca kez not bıraktım kendime. Yıllardır sebepler arıyorum yapmamak için, ve her geçen yıl azalıyor. Bazen toparlıyor gibi oluyorum, bir şeyleri yoluna sokuyorum ama hayır. Tek bir esintiyle yıkılıyor her şey. Bakıyorum kendime, bakıyorum geçmişe. Ne varki farklı olan? Ne var ki iyi olan ? Neyi düzelttim neyi başardım ki? Koy beni lise sıralarına, koy beni 10 yıl öncesine, ne görüyorum ? Farklı ne görüyorum? Hiçbir şey... Daha depresif bir insan, daha olgun davranabilecek bir insan, daha kötü aile yaşamı ve daha kötü bir sosyal hayat katmışım kendime. Kendime not, intihara adım adım giderken seni de yalnız bırakmayacağım, güzel güzel sözlerle bitireceğim burdaki serüvenimi.
kendinle sandığın kadar barışık olmayabilirsin. yıllar öncesini düşünmekten vazgeç, şansını zorlama. zihnindeki o görüntü bir kere kırıldığında tamamen yalnız kalacağını biliyorsun.
kendi çığlıklarımla sağır ettim kendimi. tüm güzel sesleri örttüm çığlıklarımla. her çıkış noktamı duymazdan, görmezdim geldim. geri dönmemek üzere kendi çığlığımın sesine doğru yol aldım. dönemedim geriye. dönmemek üzere kapattığım kapıların yollarını bile anımsayamadım. anımsayamadım güzellikleri, anımsayamadım çıkış yollarımı. her yanlış tercihin, her yanlış yolun sonunda çıkmaz sokakta buldum kendimi. ilerleyemezdim daha fazla ilerisine, sıkışmıştım kendi dünyamda. önüm,arkam, sağım, solum her tarafım tıkalıydı. tek çıkış yolum yukarıdan uzanacak bir el olacaktı belki de. ama o ele uzanacak ne gücüm, ne isteğim kalmamıştı. uzanamayacak kadar aşağıda hissediyordum kendimi. bu çırpınmalarım beni daha da çok aşağı çekiyordu. bir çukurun içindeydim artık. günden güne bu çukura kazmaya başlamıştım. derinleştirmiştim bulunduğum çukuru. çıkmak istesem de çıkamayacaktım artık bu çukurdan, kimsenin de beni çekecek gücü olmayacaktı. peki ya umudumu kaybetmiş miydim artık? bilemiyorum. ilahi güçten uzanacak tek bir parmak bile çekebilecek miydi beni? çığlıklarımla sağır olan bu kulaklarım, ufak bir fısıltıyla yeniden duyabilecek miydi dünyadaki o güzel sesleri?
10 Ocak ta hayallerine giden yolda ki en güzel adımı atacaksın seninle gurur duyuyorum .. ve tüm inandığın hayallerin bir bir gerçekleşecek az kaldı.. ♡
sözlüğe ilk girdiğim entryden bu yana onbeş yıl geçmiş. "ah evladım ah" diyenleri her geçen gün daha iyi anlamak sadece acı veriyor insana. "gençlik bilseydi, ihtiyarlık yapabilseydi" sözü ne kadar da doğruymuş. eğer mümkün olurda bir onbeş yıl sonra da bu entryi okuyabilirsem neler hissedeceğimi, nasıl bir kafada olacağımı çok merak ediyorum. umarım bazı şeyleri sindirmiş olurum ve ulaşmış olduğum olgunluk yaşlanmış olduğum için üzülmememi sağlıyor olur. geriye baktığımda keşkelerim, pişmanlıklarım, mutluluklarımdan az olsun.
adettenmiş gitmeden önce bir kaç söz söylemek. hayatın boyunca sessiz kaldığın şeyleri haykırmakmış ilk ve son kez. gidenler; hep ölümümden kimse sorumlu değildir diyerek veda ederler. yalan söylerler hepsi, ben söylemeyeceğim. birinin bu duruma gelmesinden kimse sorumsuz bırakılmamalı. ailesi, eşi, doştu, arkadaşı, selam verdiği bir tanıdığı, sanatçısı siyasetçisi hepsi sorumludur. gitmeden önce kimsenin vicdadını rahatlayamayacağım. kendisiyle ilgili şüphesi olan kalan hayatı boyunca onunla yaşayabilir. umrumda ya da değil, yalan ya da gerçek, ne farkeder ki? neler hissettiğimi, düşündüğümü, ne hayal kırıklıkları yaşadığımı, sorunun nerede olduğunu, neden olduğunu bilemeyeceksiniz ki. ulaşamayacaksınız ki bana, öldüm ben, ben bir ölüyüm artık. bunlar sadece ölmeden önce yazdığım bir kaç basit cümle. benim sesim yok artık, kokum yok, görüntüm yok. attığınız bir mesaja geri cevap verecek, aradığında açacak, dışarda gördüğünde selam vereceğiniz, yanındayken ve ya sarılırken gelen o koku yok. ben yokum artık. asla ve asla kimseyi kırmamazlık yapmayacağım, beni düşüncelerimle öldürdünüz, kafamdakilerle öldürdünüz, yaşattıklarınızla öldürdünüz.
dalıyor gözlerim
bomboş bakıyor bir yerlere
anlamsız bomboş bakışlarım
gözlerimin içindeki o parlaklık,
o yaşam arzusu hiç yokmuş gibi
sanki 80ine gelmişim ve ölümü bekliyormuşum gibi
ben de herkes gibi bir gün ölümü bekleyecek miyim?
yoksa ölüme mi yetişeceğim?
