Yol uzundu. Ön camında otobüsün uzun bir çatlak, avuçlarımızdaki yaşam çizgisi gibi, ışıklar düştükçe üzerine ancak farkına varabildim oysa gündüz de gidiyordu önüm sıra yine sessiz ve eğrice.
Yaşanmış yıllarım fazla değildi, yaşanmışlıkların sayısı yoktu, kıyas kabul etmezdi kimseninkiyle sevdiklerim , sevmediklerim, bildiklerim ve bilmediklerimin sayısı. Nedendir bilinmez yol kenarlarında parçalanmış büyük kamyon lastikleri görünce mutsuzluğum aklıma gelirdi, sanki o benden ya da ben ondan kopmuş bir parça, yolun kenarında siyah ve paramparça.
Dilimde bir yandan mamak türküsünde yeşillendirirdim hasreti bir yanda çeşmi siyahımla karalar bağlardım kendime yola her düştüğümde. Yola düşmek anlam bulurdu sanki asfaltın, beyaz çizgilerin yılar içinde eskidiğini gördükçe ve kendimi kimi zaman asfaltın kimi zaman çizgilerin yerine koydukça.
Neslimin bahtsızlığı da yol kenarlarında dururdu, tek şeritli duble olamamış yollarda. Yollarla rakı arasında bağlantı netti artık tek ya da duble. Ben rakının dublesine şoför ise yolun dublesine meftundu , kayıtsız. O önde ben arkada , ekmek peşinde aynı yolda . Ona canımı teslim etmiştim, şimdi sıra ondaydı. Neoplandayım demişti telefonda biriyle konuşurken, neydi bu yeni plan. Gittiğim yerdi , götüren de neoplan.
