asetonun kokusu ne kadar da kesif bir kokudur ki insan içindeki yanıkları bu kokunun kesifliğinde hissedebilir. ne de çok ağır kokukların içinde kalmışım çoğu zaman ve bir otel odasında yalnızlığın dibini görüp garip çaresizlikler içinde bir duman altı pis kokunun içinde kendimi bulmaya çalışıyorum. kendimden geride kalan sadece gençliğimden küçücük bir parça ve senin olma ihtimallerinin bittiğini kabullenişlerim... kalbimi parçalayan bir dikenli tel gibi benliğimi, erkekliğimi, evliliğimi ve doğmamış çocuklarımı bitişlerini kendi ellerimle bitirişlerim. allahın her kahredişinde içtiğim o sigara tüm bedenimi sarıverirken senden kaçmamın ne kadar da şerefsizce olduğunun farkındalığı kendimi ne derece yiyip bitiriyor bilemezsin.
seni seviyor muyum ya da sana aşık mıyım, peki seni arzuluyor muyum? ya da sadece seni arzuluyor muyum? ya da seni sadece arzuluyor muyum? bütün bunların cevabı içimde saklı mı onu bile bilemeyecek kadar uzaklardayım kendimden. kendimden geride soğuk ve karlı bir şehrin ilk geceyarısı saatleri ve ölüm ya da bitişimin bir saç teli kadar yakınlığı damla damla satırlarıma akarken kendimden geride dayak yemiş bir yeniyetme çocuğun kompleksi ve çaresizliği var içimde. kokun ya da silüetin var mı yok mu onu bile bıraktım ardımda küfrederek elinde, avucunda olamayarak kıyameti bekliyorum...
