Gece midir insanı hüzünlendiren? Yoksa insan mıdır hüzünlenmek için geceyi bekleyen? Ben hüzünlenmek için geceyi bekleyenim sanırım. Dün gece yine hüzünlendim, 21 yaşından beri kendim için yaşayamadığımı farkettim, ne acı, ne uzun bir süre diye hayıflandım üstelik.
Gece boyu düşündüm, öfkelendim hayata. 21 yaşında evlendim, alıştığım standartlardan tamamen vazgeçip eşim ve ailesi için yaşamaya başladım.Eşim için yaşamayı belki kabullenebilirdim ama neden ailesi için? Bana özel, kendime ait hiçbirşeyim kalmamıştı adeta. Zamanım bile.. Her şeye onlar karar vermeye başladı, ne giyeceğimden tutunda yemek saatime kadar. Hayatımın her noktasına müdahale ediliyordu fikrim sorulmaksızın. Bir süre sonra oğlum doğdu, ben'i unutup oğluma odaklandılar, şu gün yıka, şunu yedir, bunu giydirme.. 2. çocuğum yani kızım doğduğunda oğlumu unutup kızıma karışır oldular. Bi 6 yılda bunu çektim,ve artık peşimi bıraktılar. Şükürler olsun demek isterdim ama diyemedim çünkü 34 yaşına gelmiş 2 çocuk annesi idim . Gelecek için beklentilerim hayalkırıklığına dönüşmüştü, istediklerim ve düşlediklerim için ne zamanım nede hevesim kalmıştı.
Şimdi bir kıvılcım bekliyorum.. Beni hayata bağlayacak, benim geleceğe dair ümitlerimi yeşertecek. Sizce beklemeli miyim? Yoksa her şey için çok geç deyip vazmıgeçmeliyim?
Hüzünlenmek için geceyi bekleyen değil,ümitlerim için sabahı beklemek istiyorum. Hüzünsüz gecelerin sonundaki parlak güneşe erişmeniz dileğiyle..
