oysa kişini kendi hayatının muhasebesini yapması çün * ideal bir yöntemdir. insanı doğru yola sürükleyen yegane davranıştır.insan konuştukça doğruyu bulur. sorunlarının çözümlerini bu şekilde aramanın dayanılmaz hafifliği içindedir.
sokratesci olması kuvvetle muhtemeldir bu yiğidimizin aynı zamanda.
fakat kendi kendine konuşma olayı toplumumuzda fazlasıyla delilere mal edildiği için bunu yapmak için gerçekten uygun bir ortam bulmanız gerekmektedir. evde yalnızsanız dahi müziğin sesini fazlaca açıp yapmak lazımdır bu işlemi.
ilkokul yıllarından beri kendi kendine konuşan birisi olarak, eskiden yani küçükken bu işte oldukça tecrübesizdim. ne zaman kendi kendime konuşsam annem önce kapıyı dinler sonra da ''kızım sen kendi kendine konuşunca ben çok korkuyorum'' derdi.
oysa ben sesli sesli bütün bir günümün değerlendirmesini yapar, hatalarımı ve doğrularımı bulurdum bu yöntemle. bazen de herhangi birisinin yüzüne karşı söyleyemediğim bir şeyi o anda söyleyip rahatlardım ve kin tutmazdım.
aradan yıllar geçti ve üzerimde ki bu baskıdan dolayı artık kısık sesle konuşmaya başladım. kimseye duyurmadan, sadece dudaklarımı kıpırdatarak bazen de. üç adımlık bir ortamda dahi volta atarak ve mümkünse elimde bir objeyle sesli düşünmek yaşamımı olumlu etkiliyor diye düşünüyorum.
bu beni rahatlatan bir şeyse eğer sırf böyle davrandığım için deli damgası yememek adına pekçok kişiden saklamak zorunda kalışlarım dahi olmuştur.
bazen msnde pas vermeyen kız için geçerli olabilir.
x: nbr tuğçe nasılsın
...
x: hmm resimde de çok güzel çıkmıssın
...
hala cevap yok
x: anladım içerde televizyon izliyosun galiba.
...
x: gelince titretirsen konuşuruz.
normalde benim bile farkettiğim kadar çok konuşuyorum. ama etrafımdaki hiç kimse
- ya oğlum yeter z***in kafamızı demediler. ben konuştum,anlattım,onlar dinlediler hep beraber bir şeyler paylaştık güldük,eğlendik. çok nadir olsa da yalnız başıma kaldığımda kendi kendime konuşmaktan alamıyorum ama yinede seviyorum kendimi*
Elbisesini giyinirken' insan denen bu saz parçası...' diye bir kaç defa tekrarladı. Çocukluğunun mühim bir devrinde çok yalnız kalan Mümtaz, kendi kendisiyle konuşmayı severdi.
akabinde kendi kendine gülmek kendi kendine ağlamayı getirdiğinde tehlikeli boyutlara varıp alışkanlık yapmasıyla hayatla olan insanlarla iletişim bağını koparacak olandır.*
yalnızlığa olan bağımlılık iyice bu eylemle artar günlerce evden çıkmadan ışık görmeden yaşamak istemeye kadar gider. iyice soyutlarsınız kendinizi her şeyden evde bilgisayar vardır internet vardır ve iki ay bunların fişini bile takmazsınız aramazsınız da. aynayla konuşur aynayla dertleşir onu karşınıza alır yemeğinizi bile onunla yersiniz...
olur öyle durumlarıdır. insan bazen konuşma ihtiyacı bile duyar kendi kendine. soracak soruları vardır. tabi bunu böyle sürekli yapıyorsa artık beyni de yanmış demektir. ara sıra konuşulur.
çok tehlikeli bir eylemdir.zira kendi kendinize konuştugunuz zaman ilerisi için plan yapıyorsanız yanılaiblirsiniz ayrıca en tehlikeli ise kedi kendinizi paranoyak hale sokmanızdır.size bir küçük kötülük yapacak kişiye karşı kendinizi o kadar kasarsınız ki sonra onu öldürürsünüz sonra o kişinin size olan iyiliklerini hatırlarsınız sonra işte kötü şeyler olur.
örnek olarak şimdi kendi kendimle konuşuyorum.
lan ben birini öldürsem , sonra polisler bilgisayarımı alıp kayıtlara baksalar ve bu entryi gorseler , beni direk suçlu bulmazlar mı ?
bulurlar.
o zaman bu girdiyi silelim.
silelim.
bir insan ki çok yalnız. ruhen ve bedenen. evde yalnız, kalabalık içinde yalnız. belli ki dertleri var, hayat koşusunda takılıp düştüğü engeller var. derdini kimseye anlatmıyor yahut anlatıp da çare görmüyor.*
kendini alıyor karşısına ve belki hatalarını saydırıyor, belki yaşanmışlık denizine eli kolu bağlı atıyor, belki kendini motive ediyor, belki uyarıyor, belki bir seçim yaptırıyor, istediklerini soruyor. kimsenin dinleyemeyeceği kadar iştahla, şevhetle belki de ağır konuşuyor kendine. durum değerlendirmesi yapıyor. deli olduğundan değil elbet kendini eleştirmesi, övmesi, sevmesi ya da kendinden nefret etmesi. bir şekilde ben nereye gidiyorum? neydim? ne hedeflerim vardı? şuan nelere sahibim? neleri kaybettim? neleri düzelttim ya da mahvettim? tüm bunların cevabını en iyi ondan yani karşısındaki kendinden alır.
kendi kendine konuşmak, delilik şeklinde algılanabilir mi? insanlar insanlarla nasıl konuşuyorsa, kendi kendilerine de konuşamazlar mı? deli mi olurlar? deli midirler? kendi kendine birey, çeşitli sorular sormaya başladığında cevaplarını da kendi verdikçe, belki de kimseden duyamayacağı* cevapların özünü kendi içsel benliğinin derinliklerinde son derece açık ve net olarak alır ya da kurgusal cevaplar şeklinde en tatminkar şekilde alır. kendi kendine her konuşmasında, ses tonunu bile değiştirip de kendi bünyesinde bir soytarılık gösterisinde bulunan birey, kendi konuşmalarıyla kendine yeniden başka bir pencereden başka bir ben olarak bakmaya başladığında, kendini tanımaya başlar. kendini tanımaya başladıkça, kendinde sevdiği ve sevmediği özellikleri irdeler ve irdeler. her irdeleyiş, yeniden doğuş gibi kişinin beyninde şimşek çakraları oluşturarak kişiyi kendi karanlığının en saydam boşluğunda yine kişinin kendisiyle yeniden tanıştırır. kişi bu tanışma sürecinden, kimi zaman mutlu ayrılır. kimi zaman ağlayarak, kimi zaman sinir krizleri şeklinde, kimi zaman da melankolik ve depresif bir ruh hali içinde ayrıldığı her farklı dönemde yeniden kendisinde kendini arar ve konuşur, konuşur, konuşur. onu tek duyan ve tek anlayan kişi kendisidir. *****
konuşmak istediğim ve konuşacak kişi bulamadığımda veya konuşmak istediğim konu başkalarına anlatmak istediğim birşey değilse yaptığım olay. düşünce değil, bildiğin sesli sesli(yerine göre fısıltı) konuşuyorum. kendi kafamda kuruyorum herşeyi. anlatıyorum, soru soruyorum, cevap alıyorum, mantıksız olan birşey varsa görüyorum ve en önemlisi rahatlıyorum. başlarda farkında değildim yaptığımın. sonra birgün durdum "noluyor lan delirdim mi, neden kendimle konuşuyorum" dedim. ama bunu yapmayı bıraktıktan sonra -ki zor oldu,kendimle konuşmaya başlıyordum, farkına varıp kesiyordum konuşmayı- daha sinirli olduğumu farkettim. sonra koyver gitsin dedim. bir zararını görmedim. aksine faydalı olan birşey. konuyu her yönüyle düşünüyorsunuz. başka biri gibi düşünebiliyorsunuz. ama bazen uzattığımda oluyorki sanırım bu bir tür psikolojik arıza. bünya yalnızlığa uzun süre katlanamıyor...
psikolojik arıza gibi görünse de aslında iyi yönleri vardır. çok yönlü düşünmeyi sağlar, kendinden uzaklaşıp kendine nasihat edersin. düşünmen gereken derin şeyleri daha rahat ifade edip, anlamlandırabilirsin. anlayamadığın, çözemediğin şeyleri, bir başkasıyla konuşuyormuş gibi yaptığında daha rahat anlayabiliyorsun. tabi alışkanlık haline getirilmemeli ve insanların yanında yapılmamalı. yoksa deli diye yaftalanıyorsun. valla bak.*
kendinizi öldürtmenize neden olabilecek hadisedir. güzel ülkemde tekmelediği kutudan üzerine meyve suyu fışkırması üzerine kendi kendine söylenen bir vatandaş, duyduklarını üzerine alınan bir polis tarafından katledilmiştir.
saygı çerçevesi içerisinde kendine bir şeyler anlatmak, dinlemektir. delilikle alakası yoktur. deli olanlar yapıyor diye, her yapan deli mi olacak yani.
-bugün daha bi yakışıklısın dostum
+bigün de farklı bişey söyle lan allahsız ahahhaha
-ahhahaha alemsin lan, hava da 1500 zortik seni
+neyse kalkalım mı artık
-harbiden lan acıktım da zati
