Çocukluğun belli bir döneminde var böyle şizofrenik bir durum. Evet.
Özellikle hayranı olduğu, kendilerine idol seçtikleri kimi akran veya yetişkinlerle olan diyaloglarda beğendiği, kulağına hoş gelen bazı sözcükleri seçip anlamsızca tekrar eder çocuklar.
Anneme kahve içmeye gelen bir komşumuz ayşe teyze vardı. Çok hoş, alımlı bir kadındı. Annemle Konuşurken hep "peyderpey" derdi. Ben ne olduğunu bilmezdim elbette. Ama pamuk şekeri anımsatırdı bu güzel sözcük bana. Bu sebeple, kafamın içinde bir pamuk şeker hep "peyderpey" der dururdum.
Deli değilim. Bu eylemde delilerin yaptığı bir eylem değildir.
içinde bulunduğum yalnızlığın bir sonucu. insan sosyal bir yaratıktır. Konuşmaya ihtiyacı vardır. Ve konuşacak birini bulamayınca kendi kendine hatta duvara bile konuşabilir.
Yani demem o ki kendi kendine konuşan birini görürseniz onu ayıplamayın.
Bazı şeyleri konuşacak başka kimsesi yoktur belki kendinden başka. Ya da bir anlık aklı başında numarası yapmaya ara vermiş kişidir zira hayatın sikindirikliği karşısında hangimiz delirmediğimizi söyleyebiliriz.
Kendisine geceyi seçmiştir. Belki sahilde, belki de karanlık bir köşede, anlatıyordur kendisine.
insanın kendi kendine konuşması bir tedavi yöntemidir.
