Çocukluğun belli bir döneminde var böyle şizofrenik bir durum. Evet.
Özellikle hayranı olduğu, kendilerine idol seçtikleri kimi akran veya yetişkinlerle olan diyaloglarda beğendiği, kulağına hoş gelen bazı sözcükleri seçip anlamsızca tekrar eder çocuklar.
Anneme kahve içmeye gelen bir komşumuz ayşe teyze vardı. Çok hoş, alımlı bir kadındı. Annemle Konuşurken hep "peyderpey" derdi. Ben ne olduğunu bilmezdim elbette. Ama pamuk şekeri anımsatırdı bu güzel sözcük bana. Bu sebeple, kafamın içinde bir pamuk şeker hep "peyderpey" der dururdum.
Çok düşünmek de bir nevi kendi kendine konuşmak gibi geliyor bana. Kendin sorup kendin cevaplıyorsun, kendine akıl veriyor kendini çürütüyorsun vs. Öyle ya da böyle insanlarla konuşmak en güzeli sanırım. Aşırı yalnızlıktan geliyorum, tünelin ucu iyi bir yere çıkmıyor benden söylemesi.
Bir çok nedeni vardır aslında
Bir şeyler paylaşıcağı kimsesi veya kim bilir bir anlıyanı yoktur.
Neyse kendisiyle konuşsun en azından bir taraf dinliyo..
biri de benimdir. özellikle de evdeyken kendi kendime konuşuyorum. bence güzel bir şey. sesli düşünmek de denilebilir. kendi kendime konuşarak sanki bazen daha iyi karar veriyorum.
