sözde akıllıların delilere bok atmasıdır. sözüm ona tüm inananlar delidir bu kıstasa göre. herkes (inançlı olan) mutlaka inandıkları şeyle konuşurlar. kimi zaman bir dua olur kimi zaman bir yakınma bir istek olur. sadece içinden de değil çoğu zaman dışa da vurular seslerini.
"allahım napacam ben şimdi. şöyle yapsam ne olur. böyle yapsam ne olur" gibi kendi ile münakaşaya girer insan oğlu. sonra yol kenarında kendi kendine konuşan dilenciyi görüp, " yazık deliye" bakışları atarlar. zaten bir tek biz akıllıyız, hatta bir tek sen akıllısın. bir normal sen.
aynanın karşısına geçip konuşan sen deli değilsin. geceleri kendi kendine konuşan bir deli sen değilsin. yol da yürürken, otobüs de giderken,içerken sıçarken sen deli değilsin. bir ben deliyim bir ben...
