Sinirli ve hayal kırıklığına uğradığım anlarda gerçekleştirdiğim eylemdir. Genelde "sana konuşacağıma duvara konuşurum" diyebileceğimiz insanların hayatımızda var oluşundan kaynaklanır.
Genelde derslere gec kalan ve imza yuzunden streslerden stres begenen biri olarak geciken otobuse gec kalan kendime sıcak hava sert ruzgara yolda acelem varken agir vasita etkisiyle yuruyenlere usul usul sövuyorum . Arada bi kendi kendime sesli ögutler yolda gulmeler takiliyorum ama hala bakırkoyluk kivama gelmedim .
Henüz bir delilik belirtisi mi yoksa fazla zekadan mı kaynaklanıyor çözemedim fakat oldukça haz verici. Kendi içini yine kendine dökmek, sorunları bu şekilde çözüme kavuşturmak mantıksız da değil aslında.
Aranızda olmaktan mutluyum. En çok sinirlenince ve aklımın bir türlü almadığı anlarda yaptığım hede. Abi napcan şimdi. Al bakalım haydiiii. Hoppalaaa.
Başkasına söylensem dırdır der dinlemez çeker gider. Kendi Kendime söyleneyim de susayım bari. Zaten hata benimdir genelde. Sakinleştirir. Bi nevi terapidir.
