tersinin olmadığı durumdur..
herkes kendi hayatının mimarıdır..
tanrı bireye ' özgür irade ' vermiştir.. bireyin ne yaptığını bilmesi, tanrı için 'zaman kavramı' nın geçersiz olmasıdır..
kendini inşa etmektir. halk deyimi ile "kemale ermektir".
Bütün insanlık tarihinin de bize gösterdiği gibi, her medeniyetin teorik temelleri ve pratik yaşama biçimi ile inşa ettiği ve öngördüğü bir insan tipi vardır.
'insan-ı kamil' idealinin ise ancak yeniden üretilmesi gereken bir ihtiyaç olduğunu bir süredir vurguladığımız 'insani Gelişim' ile yakın irtibatı bulunduğunu belirtmemde yarar var. insani Gelişim ise, öncelikle dikey bir boyutta insanı bütün kainata, ruhuna, ahirete, nefsini ıslaha, bir ahlak-ı a'la'ya nisbet etmeyi öngörmektedir.
ya da şöyle de anlatabilirim.
Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. Patronuna işten ayrılarak artık ailesi ve torunlarıyla zaman geçirmek istediğini söyler. Bunun karşılığında patronu marangozdan son bir isteği olduğunu ve ondan son kez bir ev yapmasını istediğini söyler. Marangoz kabul eder ve işe girişir. Fakat gönlü artık işte olmadığı için baştan savma ve kalitesiz malzeme kullanarak evi bitirir. işini bitirdiğinde işveren, evi gözden geçirmek için gelir. Dış kapının anahtarını marangoza uzatır. "Bu ev senin" der, "Sana benden hediye". Marangoz şoka girer. Bu nasıl olur diye düşünür. Bu son diye bir an önce bitirmek için yaptığı evin kendisinin olduğunu öğrenince çok utanır. Bu evin kendi evim olduğunu bilseydim hiç böyle yapar mıydım diye düşünür ve o anda yaptığı hatanın farkına varır. Bir başkası için yaptığı iş aslında kendi kullanacağı standartların çok altındadır. Evet kendi hayatınızda da marangoz sizsiniz. Her gün bir çivi çakar, bir tahta koyar yada bir duvar dikersiniz. Hayat bir "kendin yap" tasarımıdır. Başkaları için yaptığınızı düşündüğünüz olumlu ya da olumsuz her şey sizin kendi hayatınızı inşa eder. Hayatınızın güzelliği de, çirkinliği de sizin eserinizdir.
