içinde bulunduğum durum. bir yandan şarkıyı dinlerken, bu artık son sigara diyerek yaktığım 13. sigaranın dumanını üflüyorum karanlık odamda. o'nun oturduğu koltuğu, o'nun yemek yediği masayı ve hatta o'nun başını koyduğu yastığı görmemek için mi karanlıkta oturuyorum bilmiyorum. tek bildiğim yıllarca oynadığı takımdan başka takıma transfer olan ve daha sonra eski takımıyla maç yapmak için aynı stadyuma geldiğinde yuhalanan bir futbolcu gibi hissediyorum. bu ev benim, bu oda benim ama ben buraya ait değilim. işte o an fark ediyor insan, evinin bu dört duvarın arası değil de o'nun yanı olduğunu. kısaca özetlemek gerekirse kendi evimde deplasmandayım. bu çok acı bir şey, bilmem nasıl anlatayım?
evde gündelikçi teyze varken evde olmak ve wc ye girmek, akabinde kapı da anahtar olmamasından mütevellit dışardan zorlanması.işte ben buna deplasman derim.saygılar
