insanlar bunu çok güzel becerir. hiç kimse hayatta yalnız kalmayı başarmanın ne demek olduğunu bilmediği için bir türlü onların durumunu anlayamaz. kendisinin bir ailesi vardır, çoluğu çocuğu vardır. genç yaşında bir taraftan okuyup bir taraftan çalışıp kiraydı oydu buydu bunların derdini çekenlerin sıkıntılarına seninkide bişeymi gözüyle bakarlar. evde oturursun gece biraz gürültü yaparsın oda pek bişey değildir muhtemelen ya bişey düşürürsün ya da başka ani bir şey olur alttaki yada üstteki komşu tak tak tak duvara vurur. birincisi sen beni adam yerine koymuyormusun da kapıma gelip yüzüme söylemiyorsun. ikincisi dur anasını satıyım ya noluyoruz sanki evde parti verdik? o kadar rahatsız konumdayız ki artık hiç bir şeye tahammülümüz yok diyebilmek için böyle bir varsayımda bulundum. daha geniş bir varsayım mı? onuda vereyim hemen; işyerindesindir. büroda zaten hemen herkesi tanırsın. müdüre yalakalık yapmak için senin hatanı kollarlar hep. senin hayatta nelerle uğraştığın onlar için hiç bir şeydir. bu varsayım değil gerçi. şimdi çalışan bir çok kişi aaaa evet ya çok doğru diyordur eminim. hoşgörü, nezaket, saygı... ne kadar eksildi insanlarda artık. yazık. çok yazık.
