ruhumun onmaz parçasıdır.
o yüzden arada kafa kaldırım.
ister can sıkıntısı de, ister görmemişlik.
fazla boya badanaya dayanamam çizerim.
öyle ya kenar mahallede çocukluktan alışmışız, abilerin dövecekleri adama sataşmak için bizi öne sürmesine.
kavga için sebep mi lazım, gülerim sana.
ama sen bana gülersen çizerim
şimdi o abiler kendi yolunda
gene mahallenin sahipleri onlar
ama beni içinde büyümediğim mekanlara saldılar
bir sürü kravatlı, jöleli, makyajlı insanlar
sıkılıyorum arada, tabi sıkılıyor ve çiziyorum
onlarda şaşırıyor ne oldu pilot neden böylesin
içim kenarlı diyemiyorum tabi.
yanlış yaptın diyorum.
doğru derse gene çiziyorum.
not: bu entry büyük oranda gaza gelme içerir, ben yazmadım, klavye kendiliğinden takırdadı.
