hem kemalistlerde, hem de dincilerde gözlemlediğim durum. ikisinden de tepki göreceğimi biliyorum ama bence bunların ikisi de tuhaf insanlar.
kemalistler: atatürk'e hala 1920'lerin, 1930'ların gözüyle bakıyorlar. şimdi yapılması gerekli olan bir şeyi o zamana göre düşünüp gereksiz buluyorlar. kendisini ilahlaştırıp, insanüstü bir varlık olarak gösterip, yaptığı hiç bir şeyi eleştirilemez olarak görüyorlar. aslında dogmatik şeylere şiddetle karşı çıkan atatürk'ü dogmatik bir şekilde kabul ediyorlar. atatürk'ün düşüncelerinden çok efsanevi olarak gördükleri kişiliğine tapıyor, demir yolu hakkındaki bir sözünü bile "vayy be ne doğru söylemiş" diye yorumluyorlar. solcu olmalarına rağmen milliyetçi söylemleri var. kendilerine saldıran güruhu püskürtme çabaları yetersiz, düşünceleri komik kalıyor. her atatürk tartışmasında "be hey dürzü" şiirini kullanmak gerçekten çok sıktı artık.
dinciler: atatürk'ü eleştireyim de nasıl olursa olsun mantığında olan kişilerdir. kendisinin içkisini, sigarasını laf ederler. camiye gitmemesini eleştirirler. atatürk'ün siyasi yapısından çok kişisel özellikleriyle uğraşırlar. gericileri savunurlar. bağımsız bir cumhuriyetin nimetlerinden faydalanmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu anlamazlar. laiklikle müslümanlığı zıt kutuplar olarak görüp, atatürk'ün aslında dini siyasetten arındırarak çıkar ilişkileri olmadan huzurlu bir inanca dönüştürdüğünü kavrayamazlar. bugün özgürce, batıl inançlardan uzak, herkesin kendi dinini serbestçe yaşamasını sağlayan, ülkeya adeta çağ atlatan kişiye manasız yollarla saldırmaları ilginç gerçekten.
iki gruba da muhalifim. ve bu iki grubun da atatürk'ü anlamadığını ve bu dogmatik kafalarla anlayamayacaklarını düşünüyorum.
aralarında bir fark kaldı çokta iyi oldu çokta güzel oldu tamam mı ha kemalizm ve din kurban olduğum yaresullahtan gelebilir ama ve lakin öylede değildir.
