yıllardır sosyalist solun kemalizmden kesin çizgilerle ayrılması gerektiğini savunduk. çünkü araya bu çizgi çizilmedikçe geçmişte güven partisi ile başlayan ve hala devam eden ve halkın sahici sorunları ile hiçbir ilgisi olmayan homurdanmalar muhalefet cephesinin içinde bitmeyecektir. bu iki yumurta aynı cebe girmez. iki perspektifi de memnun etmeye çalışan maslahatçılık 50 yıllık siyasi tarihimizde hiçbir sonuç vermemiştir. bu kambur yüzünden türkiye'de sol hiçbir zaman atması gereken adımları atamamış, her daim tökezlemiştir. bu hep böyle olmuştur. siz bugün tartışıyorsunuz. 70'lerde de turhan feyzioğlu, kemal satır, fethi çelikbaş gibileri ecevit'e karşı tartışıyordu. shp'de de sızlanma vardı, baykal chp'sinde de vardı. kılıçdaroğlu'na karşı bir ara emine ülker tarhan, bir ara birgül ayman güler, bir ara muharrem ince sızlandılar. kısacası gerçek bir arınma gerçekleşmedikçe bu kambur türk solu sırtında kalacak ve hiçbir zaman kararlı ve başarılı bir muhalefet söylemi göremeyeceğiz. bu kangrendir. kesilmesi lazımdır. sermaye-mafya yanlısı, militarist-milliyetçi-muhafakazakar-devletçi ideolojiler bir tarafa, halkçı-devrimci-emekçi-ezilenden ve dışlanandan yana, insana hürmek eden, sivil toplumcu ve özgürlükçü ideolojiler bir yana çekilmelidir. yoksa bu tartışmalar bitmez. ve siyasi iktidarlar her daim kendilerine stepne bulur. cumhuriyet gazetesi örneğini hatırlayın. ismini vermeyeceğim ama biliyorsunuz, o muhalif geçinen adamlar gitti erdoğan ile buluştu ve solcuları gazeteden tasfiye etti. yani bunu yapabildiler. bugün de yaparlar yarın da yapacaklar. kısaca, yaklaşımımız budur.
