post kemalizm ile kemalizm farklı şeyler, bu paradoks ordan kaynaklanıyor. kemalizmin kendi halkı vardır, o halk zekidir, türk halkıdır, millidir ulustan ayrılmıştır. mesela iki gecede iki bin kürt öldürülürken, ege'de ya da istanbul'da tiyatro geceleri düzenlenir.
post kemalizmde bu ayrımcılık, bu elitistlik daha da beter bir hal almıştır. başından beri kabullenmeyen bir kesim hala kabullenilmemekte ancak eskiden kabullenen bir kesim * tekrardan aşağı olmakla yaftalanmakta. gerek dinci, gerek gerici yaftalarıyla.
neyse ne işte, kemalizmin her türlüsü ayrımcılıktır. kemalizmin her türlüsü faşizmdir, caniliktir.
atatürk türk halkını her şeye rağmen severdi ve her görüşe saygılıydı.
kemalist diye geçinenler ise yalnız kendi düşüncelerine tahammül edebilen, farklı düşüncedeki insanları türk olarak görmeyen varlıklardır. içlerindeki kin ve düşmanlık çoğunun yüzüne yansımıştır.
"kemalist" leri ben kürtlerden daha tehlikeli görüyorum. kürtler en azından bağımsız bir devlet kurmak istediklerini açık açık söylüyorlar ve biz buna karşı önlemler alıyoruz. ama kemalistler ayrı bir devlet kurmak istediklerini söyleyemiyorlar. onun yerinde kendi düşüncelerinden olmayan insanları ülkeden dışlamanın yollarını arıyorlar.
zaten çoğu yurt dışına gitmenin planlarını yapıyorlar. parası olan gidiyor, parası olmayan burda türkiye'nin düzenini bozmak için uğraşıyor.
