Bir gün hiperaktivite ve dikkat bozukluğu ile alakalı bir kitap bitirdiğim esnada, kütüphanedeki kitap kategorileri arasında gezinirken bir an duraksadım ve devamında kafamı kaldırdığımda çocuk edebiyatında olduğumu fark ettim. Karşımda ise kemalettin tuğcu'nun çocuk edebiyatı eserlerini gördüm. bir duygusallıkla alıp sokaktan gelen çocuk isimli eserini okumaya başladım.
Kaygı ve takıntı bozukluğumdan mütevellit insanların bana olan bakışları arasında ezilip kaldığımı hissetsem de okumaya devam ettim.. uzun süre sonra ilk defa bu kadar keyif almıştım.
Yattigi yerde huzur bulamamasini diledigim psikopat. Zira, yazar demeye gram dilim varmiyor. 80 neslinin bebeleri, bu herif yuzunden buyuk psikolojik buhranlar ve yikintilar yasadilar. Bu herifin kitaplarini, zorunlu diye okutanlarin da iligini kemigini, olmuslerini sikeyim. Baska sozum yok.
Zulüm ve sefalet bir insan olsaydı, kemalettin tuğcu olurdu.
T: hayattan soğutan, Ciğer solduran kitaplar yazarı.
tuğcu okuyup kalp gözü, sırlar kapısı izlemiş bir neslin psikolojisi iptal hale getirilmiştir.
Ayaklarındaki bir özür nedeniyle, uzun süreli eğitim görmedi. Kendi kendini yetiştirmiş olan Tuğcu 300’den fazla romanı yayımlandı.(d. 27 Aralık 1902 Çengelköy istanbul- ö. 18 Ekim 1996- istanbul)
6. sınıfta türkçe öğretmenim tarafından kitap okuma saatinde okuduğum tespit edilip kemalettin tuğcuyu acilen bırakman gerek şeklinde uyarıya maruz kalmama yol açan acıklı kitap yazarı .
bazıları kötü konulara değiniyor diye eleştirmiş. tamam evet değiniyor hatta mide bulandırıcı şekilde değiniyor. ama insanlar küme kümedir. her insan bir şeyin karşılığıdır. bu insan da bunun karşılığı. vicdanı bunları hissetmiş rahatsız olmuş ve dile getirmiştir. bunları görmüyor olmak olmadığı anlamına gelmez. bazı konulara dikkat çekmek hassasiyeti arttırır bu hassasiyet de tepki oluşturur. belki adamın ideali buna dikkat çekip insanların bu yönde tepki vermesi ve bu tür acıların son bulmasına yönelik.
bunu da görmek lazım diye düşünüyorum.
Çocukluğumun romancısıdır.
Ilkokul yıllarım bu adamın romanlarını okumakla geçti.
Ergenliğimde ve daha sonraki yıllarımda aşırı duygusal bir kişiliğe sahip olmama sebep olduğunu düşünüp kızdım hep.
O kadar duygu yüklemesi çocukluğa uygun değil diye düşündüm.
Ama şimdi bakıyorumda hayatin acılarla dolu bir yolculuk olduğunu çocuk yaşta bize öğretmesi, ayaklarımızın yere basması bakımından iyi değilmiydi?
Çocuklukta lay lay lom kitaplarla hayattan beklentimizi yükseltmek bize hâyâl kırıklığından başka ne verebilirki?
hayat acı bir şeydir ve bunun küçük yaşta öğrenilmesi faydalıdır.
Peki ama madem Kemalettin tuğcu okumak hayatin acılarını erken yaşta öğretirde, çocukluğu Kemalettin tuğcu kitaplarını yalayıp yutmakla geçen ben neden hâlâ alışamadım birbiri ardına gelen bu acılara? Neden hâlâ umutlar içindeyim?
Çoğunluğun, bir dönemin loser olmasına yol açtığını söylediği gerçekten kaliteli yazar.
Bence tam tersidir bu durum. Loser olmamızın tek sebebi hep öyle sonu mutlu mutlu musmutlu biten hikâyelerdi asıl.
Evet, aynen öyle.
Sonra büyüdük ve hiçbirşeyin öyle olmadığını anladık. Kemalettin abi haklıymışsın dedik içten ama nafile...
Zamanında, bir romanında annemin, anneannemin, teyzemin, amcamın ve amcaoğlumun isimlerinin beşini birden taşıyan karakterler görünce, karşı apartmandaki bunak amca olduğundan şüphelenmiştim. Heyhat.
edebiyat öğretmeni olan annemin kitaplarını okumamı ve filmlerini izlememi yasakladığı yazar. 'duygu sömürüsüyle para kazanmaktan başka bir şey yapmıyor' derdi hep. kolyeli bir filmi vardı -nurseli idiz oynuyordu başrolde- o filmi izleyince 'annem haklıymış' dedim kendi kendime. vakit kaybıdır bana göre.
