iki gün önce hiç bir kanalı izlemeyeceğini bildiğin halde kanalları dolaşan adam misali tıkladım uludağ sözlük yazarlarının twitter sayfaları konusuna, 'bakayım' dedim 'belki can sıkıntıma iyi gelir...'
japon bayrağını tasarlayan adam kadar üşengeç hissediyordum kendimi, dikkat çekmek adına umudunu twitter-sözlük paralelliğine bağlamış adamların adreslerinden birine tıkladım;
-*hmm geç.
-hmm saçma sapan şeyler yazmış.
-hmm.
o sırada dikkatimi çekmişti kendini tanımlamak için yazdığı twitter profilinde ki 'uludağ sözlük yazarı' ibaresi 'vay be' dedim 'harbi iyi yazar herhalde, hiç de bilmiyorum nickini tıklayıp öğrenmeli...'
profiline tıkladığımda hayal kırıklığına uğramıştım daha dün üye olmuş 10 civarı entrysi olan bir yaza.... kullanıcıydı.
***
kelimelerin içini boşaltıyoruz artık...
örneğin; insanlar artık herkese arkadaşım diyor, face'de 500 kişi ekleyip hepsinden arkadaşım diye bahsediyor. halbuki bana göre bir insanın soyadını, cep telefonunu, şuan ne yaptığını, pskolojisinin ne durumda olduğunu bilmiyorsan ona arkadaşım diyemezsin.
boşattık içini arkadaşlığın ve yeni kelimeler üretmeye başladık arkadaşlarımızı tasvir etmek için, kanka gibi...
daha sonra kanka da boşaldı panpa geldi ve hızla boşalmaya devam etti.
kullandığımız kelimeleri eskisi gibi köklü sabit olarak kullanmaktan ziyade zihnimizin kum saatinin içinde kullanıyoruz onları, belli bir süre geçince yok oluyorlar...
***
acaba yazarlık kelimesinin yerini doldurmak için hangi kelimeyi kullanmaya başlayacağız??
yapayımda silinmesin editi: dilimize günden güne yabancılaştığımızın kantıdır.
