öncelikle belirtmeliyim ki, asıl başlık: kelimeler kifayesiz kaldığında beden diliyle konuşmak'tı. malum. sözlüğün karakter meselesi. *
her insanın hayatında üç aşağı beş yukarı kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlardan veya kelimelerin kıyafetsiz kaldığı anlardan birisini yaşamıştır. işte böyle bir anda hiçbir tepki verilemez. bu tepkisizlik bile, başlı başına bir tepkidir aslında.
çok mutsuz olduğunuzda, elinizi aynaya vurup paramparça etmeniz en büyük tepkidir, aslında. ya da, çok mutlu olduğunuz bir anda sadece gülmeniz. kahkahalarınıza ara verememeniz bir tepkidir.
fakat, bazen olay öyle bir hal alır ki, işte o anda en geçerli şey, evrensel beden dili hareketleridir.
çok boktan bir muhabbetin ardından, sırtı dönüp orta parmağı havaya kaldırarak, arkaya bakmadan yürümek en şık harekettir. siz yine de çaktırmadan arkaya bakın, birisi gelip de ümüğünüzü sıkabilir. bu arada ümük ne lan?
bazı zamanlarda da, boğazınıza düğümlendiğinde kelimeler, ya da karşınızdaki kişi, sizi anlamamak için kıçını yırttığında, elinizin baş parmağını işaret ve orta parmağınız arasından geçirip, "baksana, sana bir sürprizim var" deyip, yüzüne dahi bakmadığınızda karşıdaki susar. çünkü, o işaret susmasını emretmektedir.
bazen de, beden dili bir insanın felç olmasına neden olabilir. örneğin, aşık olunan kişinin sizden dolayı üzülüp ağlması kişiyi kahreder. dokunmak istersiniz göz yaşalarını. izin vermez!
ya da, annenizin sizi başka bir şehire uğurlarken size sarılıp, yaz ayında "sıkı giyin" demesi, cümlesinin devamının gelmeyip hıçkırıklarını dışarı salması, kişiye kalpsel felç geçirtir.
sonuç itibari ile bu durum öyle bir durumdur ki, mal mal bakınmak bazen en iyisidir.
aman ha dikkat: hangi hareketin ne zaman sergileneceği iyi bellenmelidir.
ağlayan sevgiliye, baş parmağı, işaret ve orta parmağın arasından geçirip de gösterirseniz beyin felci geçirebilir. kıza da yazık. size de. *
