kitap ismi gibi oldu nassını satayım. ama değil. son bir kaç gündür yaşadıklarımı kısaca özetleyen iki kelime sadece..
yediğim her boy ve kalınlıktaki kazıktan sonra, çok sapıkça bir kararla para eden neyim var neyim yok satıp kimseyi tanımadığım ve kimsenin beni tanımadığı bir şehire yerleştikten sonra, iri yarı iki zencinin arasında zoraki gülümseyen japon kız gibiydi suratımın şekli.
gönül işleri dersen daha fena. birisi dozerle geçmişti içimden. yıkıntıları da orda bırakmıştı. her yer toz, her yer duman !
düşün artık şu sözlüğe yazasım bile gelmiyordu bildiğin !
ve bir gün bir çeşme başında rastladım ona. ağanın kızıymış. o ne bakış öyle..
dur lan, ne çeşmesi !
önce satırlarını, sonra mesajlarını ve bunlarla birlikte yüreğini tanıdım onun. hayatıma gelirken bir de hediyesi vardı ; kelebekler.
her yerim kelebek. gözlerimin önü, kulaklarımın arkası, burnumun üzeri, göğüs kafesim komple kelebek dolu. bu nasıl bir pır pır ey zalımın kızı. neler yaptın sen bu adama!
hayat güzel ama. havalar bile daha bir sıcak. gözlerimde kıvılcımlar; sanırsın manyetolu çakmak !
bi şeyi farkettim de; kalbim atıyormuş ya la benim !
ahh şu kelebekler..
suratımda aptal bir gülümse, hep sizin yüzünüzden. sakın inkar etmeyin içeriden beni gıdıkladığınızı.
aksi mümkün bile değilki zaten. ömrünüz kısa olsada, yaşattığınız her anın güzelliği bir ömre bedel.
zaman ne kadar kavram olarak geniş bir mana taşısa da ; her şeyi lehte kullanmaktır aşk ve kelebekli hayat.
aşıkken her şey o kadar yavaşlar o kadar güzel olur ki; bildiğin kafa güzel işte. sindire sindire olduğunda aşk, kelebeğin bir günlük ömrüne sen koca bir hayat sığdırırsın.
yeterki sevmeye gör ; adam dağı taşı delmiş müdür !
