bu düşünce "umutsuz nasıl yaşar insan" sorusunun temellerinden biridir. belki daha gür çıkar, jilet sonuçta borumu vs. diyaloglarınıda peşinden sürükler.
dün gece nasıl olduysa yaptığım iştir. aynanın karşısına geçtim deli gibi kendimi izledim. ulan bi bired pitten ne eksiğim var diye içimden geçirirken elim boş durmamış, makineyle kafamı kazımışım. şimdi deli gibi pişmanım, tez zamanda uzasa bari
kemoterapi alan hastalar için uyum sürecidir. kendini hazırlamaktır. her sabah tutam tutam saçlarını yastıkta görmek yerine kendileri sıfıra vurdurarak hastalığa karşı koyduklarını hissederler.
(bkz: alopesi)
edit: zor bir süreçtir.
