dünya nimetlerinden ümidini kesmiş teyzedir, hüzünlüdür. garip bir psikloji içindedir, anlaşılması güçtür. gözleri dalar sık sık. zamanla parası yetince kefenini alır ve nereye giderse yanında götürmeye çalışır.
çok eskilere dayanan bir gelenektir bu , osmanlı döneminde erkeklerin başlarındaki "kavuk" veya "sarık" ya da bele sarılan "uzunca bez" aslında kişinin kefenidir.kefenini yanında taşıyan insan tabi ki inançları gereği diğer dünya için hazırlığını yapmaya çalışırken aynı zamanda öldüğü an bile kimseye muhtaç olmamaya çalışan kişidir. bu teyzeler belki de o insanların son torunlarıdır.
evsahibi gibi yaşadığı dünyada artık misafirlik konumuna gelmiş ve istenmeyen misafir konumuna geleceğinden kaygı duyan teyzedir.
dünyadan uğurlanırken olması gereken biçimde uğurlanacağını garantiye almaya çalışan, kendine saygısı olan teyzedir.
yoksa cesedi ortada kalsa ruhu mu duyacak, bir ayıp var ise kalanlar içindir, ama o bunu önemseyen, isteyerek el uzatmayacak kişiye yük olmamaya çalışan kişidir.
en nekes ve aksi görüneninin içinde bile ortada kalma kaygısı vardır, yazıktır, üzülesidir.
