kedim yok. en çok sokaktaki kedilere naber diyorum.
ama ne güzel be. entryleri okudum da içimi bi sıcaklık kapladı. kediyle konuşan bi insan ne kadar kötü olabilir ki?
Bizimkinin benle yaptığıdır. Akşam eve gelince, üstümü değiştirirken o da yanımda gününün nasıl geçtiğini anlatır. Sonra da burnuna öpücüğünü alır gider, karton kutusuna oyun oynamaya. Pezevenk bide anlatıyo ki görmek gerek.
çok güzel bir söz vardır,
bir köpekle dost olmak dosların köpekleşmesinden daha iyidir. aynı çerçeveden bakarsan bazen seni anlamayan biriyle konuşmak dertleşmek daha hayırlıdır.
bir kedinin gıdığını ovalamakla meşgulsen ve o kedi gözlerini kısıp, "mırrr mırrr" demeye başlamışsa zaten muhabbeti o başlatmıştır. kişi ise devamını getirir.
Kedi sahiplerinin siklikla yaptigi eylemdir. Evin icindeki canliyla konusmayip da ne yapacagiz? Ustelik bu hayvan konustuklarimizi anliyorsa... iki tur de birbirinin dilini konusamasa da anlar. Kedi insan sahibinin isteklerini anlar, kedi sahibi de kedisinin soylediklerini. Siz daha insanlarla, bencil varliklarla konusup anlasmaya calisin!
eğer onunla konuşmak gibi bir şey yapıyorsanız, söylediklerine inanmanız gerekir. şöyle ki az evvel ablam, benimkini kast ederek:
-git bak bakiyim şuna sesler gelip duruyor hışır hışır. tuvaleti mi geldi, dışarı mı çıkmak istiyor, ne yapıyor
dedi. gidip baktım. baktığım an, o da bir anda benim suratıma baktı ve sordum:
