çocuğuna iyi örnek olmayan babadır. duyarsız olduğu kadar canidirde.
marketten dönüyordum evimin bulunduğu sokağa girdim. mahallemizin ablaları yine yol üstüne oturmuş çekirdek çitliyorlardı. az ileride 4-5 yaşlarında bir çocuk eline taş almış yavru bir kediyi korkutmaya çalışıyordu. yanında babasıda vardı. çocuğun şirinliğine güldüm ve yürümeye devam ettim. 10 metre kadar ilerlemiştim ki çocuk elindeki taşı aniden kediye attı. işin garip tarafı babası bu duruma ses çıkarmadığı gibi ''pist de oğlum pist de'' diye çocuğuna telkinde bulunuyordu. çocuk babasından aldığı gazla bir taş daha attı kediye. bendeki o saf tebessüm yerini kızgınlığa bıraktı. kedi çok korkmuş, sinmiş bir şekilde miyavlıyordu. her duyarlı vatandaşın yapacağı gibi hemen koştum, çocuğu uyardım, aslanım bak o küçücük, hayvanları korumalısın dedim. babası söze atıldı; ''nolcak ya çocuk kediyle oynuyor'' dedi. hayvanlara zarar verici oyunlar oynama diyrek kediyi aldım karnını doyurmak için eve götürdüm. evde köpeğim atlas, kediyle ilgilendiğimi görünce kıskandı ama daha sonra onu benimsedi, kabullendi. beraber oynamaya başladılar.
çocuğa hayvan sevgisi küçük yaşlarda aşılanmalıdır. yoksa büyüdüğünde o izmirdeki kediyi tekmeleyerek öldüren piçten farkı kalmaz. hayvanları sevmek insanları sevmeye yönelik bir adımdır. onlarında can olduğunu kabullenmek ve onları korumak her duyarlı vatandaşın görevidir.
babaya gelince, kavga çıkmaması için, seviyesine düşmemek için orda birşey söylemedim ama yaptığı tam bir şerefsizlik, adilik, ibnelikti. ulan sen çocuğuna o kültürü aşılayamazsan o çocuk ileride nasıl bir canavar olur biliyormusun?
maddesel babalıktan ileri gidemeyen kişidir.
kedi köpek vs. diye sınıflandırmadan canlı gözü ile bakmak gerekir bu hayvancıklara insan sevgisi de tam oradan başlar.
