küçükken dedemin kedisine bakıyordum, sonra kedi dedemi özlediği için beni tırmaladı. dedeme geri döndü. şaşırtıcı şekilde hala yaşıyor.
bir köpeğim oldu sonra. o öldü.
şuan 9 canlı olduğunu düşündüğüm bir köpeğim var.
insan çok fena üzülüyor bir kaç gün o üzüntüyü atlatmak zor oluyor. Gömme meselesine gelince illaki bir yer bulunur çöpe atmak hoş olmayan bir durumdur.
istanbulda gömecek bir yer bulamazsınız mesela. her yer beton çünkü. gömmeye çalışırsanız da hemen bir belediye çalışanı ile karşılaşabilirsiniz. üstelik kavga edersiniz.
hayvanlara yaşayacak sokak bırakmadığımız gibi, gömecek toprak da bırakmadık. acıyı anlayacak vicdanlı insanlar da yetiştiremedik, aferin hepimize.
Bir süre üzer ama zaman geçtikçe esasında bu oç dünyadan kurtulduğu anlaşılır. Bazı geceler aklınıza geldikçe içinizi derin bir hüzün kaplar. Özlemi baki kalır.
Benim annem ağır astım ve alerji hastası. Bunun yanısıra ağır hayvansever’) Bu nedenle ben çocukluğumdan beri hep hasta ya da çok ufak kedi, köpek vs baktım ancak daha sonrasında sahiplendirdik. Çünkü uzun süre ayni evde yaşadığımız zaman annem tıkanıyordu, yani nefes alamıyordu. Sanırım 6 yil kadar önce xolair diye bie iğne ile yollarımız kesişti. Bu iğne annemin yaşam kalitesini oldukça arttırdı. Ayrıca annemin alerjisinin hayvanlara değil onlar üzerinde bulunan proteinlere olduğunu öğrendik. Hem bu iğne sayesinde hem de hayvanlar üzerinde ki proteinlere alışınca alerji/astım tetiklemedigini öğrendik. Ardından şansa bakin 1 kediyi sahiplendiremedik(pakize adi gicik kedi) ve pakize bizimle yaşamaya başladı. 2 yil kadar sonra çöp poşetine konulup atılmış 5 kedi bulduk(göbek bağları bile düşmemişti henüz) 1 tanesini yaşatamadik ve 4 tanesi ile yola devam ettik. Pakize olmayan sutuyle onlari emzirdi bu arada… (Düzgün yazmaya çalışıyorum ancak arada ing klavye azizligine uğuruyorum kb) 2 bebek sahiplendirildi ancak 2sine yuva bulamadik. Ve pakize + iki kedi daha yola devam ettik… bu arada konuyu nereye baglayacagimi tam hatırlamıyorum ama o kadarda yazdim. Neyse… suan annemin 3 kedisi (pakize, efecan, karam) var . Benimde (şila ve marie onlar baska bi hikayenin konusu)..
Biz tabi yine hasta kedi bakmaya devam ediyoruz. 1 gece kapimiza yaklasik 4 aylik bi kedi geldi ve kendini yirtarcasina çığırdı. Mecburen buyur ettik eve. Sağlığı gayet iyi gözüküyordu ancak hava cok soguktu ve kendisi çığırmasını saymazsak tam bir leydi gibiydi. Bu nedenle sahiplendirebiliriz diye düşündük ve bizimle kalmaya başladı. Arada suratimiza hapsuruyordu ama dedigim gibi gayet iyi gözüktüğü icin bebeğin zatürre olduğunu anlamadik. Yaklaşık 1 ay bizimle yaşadı ve 100 kere falan suratima hapsurmak suretiyle sümüğünü yedirdi bana. Ardindan bebegi öz teyzem sahiplenmek istedi, buradan sonrasi aşırı ayrintili çünkü teyzem aşılarini yaptirmaya veterinere götürdüğü bebegin ölmek üzere olduğunu öğrendim. Bebek tam 1 ay veterinerde yatti ama kurtarilamadi. Bu benim kalbimde büyük bi yaradir çünkü belki en basından anlasak şuan bizimle olurdu. Sağlıklı gözükse bile hayvan sürekli sümüklü şekilde hapşırıyordu. Daha ne bekliyoruz ki hayvan hastayim ben falan mi desin? Cok üzdünüm bebek.. Bir çok kedi kaybettik ama sen farklıydın; seni anlayamadik…
O kadar ağır, o kadar acı ki. Aman kedinize sahip çıkın ciddiyetini siz anlayın, veterinerler güvenmeyin. Sürekli kusan bir kediyi sakın ihmal etmeyin, sabaha dayanır demeyin. Durumunu ciddi görürseniz ne olursa olsun kaldırın veterineri gecenin bir yarısı. Yeri bir daha asla dolmayacak kızımın, beni bile günlerce ağlattı. Başka ne ağlatabilirdi ki beni, ömrümde ağlamadım. Bir parçam koptu gitti sanki asla dönmeyecek. Ev sanki hapishane. Alışıyor olmak bile canımı yakıyor.
Tek tesellim ve büyük huzur kaynağım mutlu bir yaşamı olması. Buna çok çok dikkat edin.
Tahmin edilenden çok daha fazla acı veren. Hayvanlar insanlardan daha cana yakın. Kedi gerçi biraz snob bir hayvan ama yakınlaştı mı da tam yakınlaşır. 3 sene önce kedim öldü. Hala rüyalarıma giriyor. Çok kötü birşey. Artık hayvan almaya korkuyorum.
kendim hariç başka bir canlının ölmüş veya ölecek olma gerçeğini kabullenemiyorum. hiç kedim olmadı, olmasını da istemiyorum artık, yolda gördüğüm ölü kediyi bile 1 hafta aklımdan çıkaramıyorum. çok zor.
Bizim şehlâ ne oldu akıbetini bilmiyorum, bazı kedileri o zannedip şehlâ şehlâ dediğim olmuştur, kedi diye indirgemek istemem ama kediler daha çok insana yakın canlılardır o yüzden kedi çocuğun gibi bir şey.
Dil çıkarınca kaç hayvanın dilini ısırasın gelir ki, kedinin dilinden totosuna her yer müsait dişlenmeye, hele birazda göbüşü büyükse.
Evde beslediğim kedim ölse aşırı kötü hissederim, ben sokakta yemek verdiğim kediyi bile bulamadım diye paranoyak şizoid oldum.
