Bugün benim canımın canı öldü. Bu merhametsiz insanlara ilginç hatta gülünç gelebilir ama ben aynen böyle hissediyorum. Canımdan bi parça gitti.
Bugün eve gelince sürekli kusuyodu. Geçer zannettim ama nafile. Gözünü bile kırpmadı acıdan. Sürekli derin derin nefes alıp verdi. Saklanmaya çalıştı izin vermedim. Kusuyodu çünkü. Meğer öleceği için saklanmak istemiş benim güzel oğlum. Zehirlendiğini düşünüyorum çünkü daha dün evde türlü oyunlar oynuyodu. Önceki gün yanımda uyudu. Ölüm anını ömrüm boyunca unutamayacağım. Yattığı yerde koşar gibi ayaklarını oynattı. Kusarkenki gibi iç geçirdi. Sonra nefesi kesildi ama bedeni hala titriyodu. Öylece öldü gitti acılar içinde. Hala evde duruyo. O pespembe burnu şimdi morarmış. Kaskatı olmuş buz kesmiş. Onu nereye götüreceğimi hiç bilmiyorum.
Neyden dolayı zehirlendi bilmiyorum ama bir insan! onu bilinçli şekilde zehirlediyse dilerim benim oğlumdan daha beter acılar çekerek ölür.
Bugün 3. gün.. Sadece 2 gün de oldu her şey. Zor nefes aldığını fark etmiş annem gece, sabah erkenden beni uyandırdı.. Çok kötü gözükmüyordun ki oğluşum, üşüttün sandım ciddi bir şey yoktur oğluşumda dedim. Veterinere gittiğimizde durumu çok ciddi dediklerinde inanamadım. Güvenemedim veterinere.. O veterinerde korktu evden çıkmayı da boxa girmeyi de sevmez zaten dedim. Oksijen verdiler eve getirdim tedirgin tedirgin uyudun evde üzerini örttüm yüzünü sevdim ama sana sımsıkı sarılsaydım keşke o an.. Seni evde son kez göreceğim an olduğunu nereden bilebilirdim ki.. Sonra başka bir veterinere daha götürelim de içimiz rahat etsin dedik. Daha çok güvendiğimiz bir veterinere gittik... Kalbinde sorun varmış... O minicik kalpte nasıl sorun olabilir aklım almadı. Hiç bir belirtide olmamıştı. Oksijen tedavisi yaptı.. Eve götürdü annem seni ben de işe gittim. Günün gecesinde veterinerde sabahladık seninle sadece 3 saat yanlız bıraktık seni hayatımın pişmanlığı oldu o 3 saat.. Keşke seni daha çok izleseydim. O kuvezden çıkarıp okşasaydım tüylerini bol bol... Nereden bilebilirdim o 3 saatin senin son 6 saatinin yarısı olduğunu..
5,5 yıl her an seninleydim.. Her eve girdiğime, her salona girdiğimde ilk sorum senin nerede olduğundu.. Her gece seni öpüp öyle uyurdum. Niye bıraktın bizi, çok mu ihmal ettim seni son zamanlarda, ben mi bir sey yaptım, neden oldu bu diye sorular beynimi rahat bırakamıyor şimdi. Sabaha karşı kapımı tırmalardın beni uyandırırdın 'pati hayır' diye seslenirdim giderdin hemen. Şimdi yine gelsen tırmalasanda kapımı açıp sana kocaman sarılsam öpsem bunu o kadar isterdim ki..
Yanındayken kıymetini çok iyi anlayamıyormuş insan. Şimdi burada olsa onunla daha çok ilgilenirdim. Daha çok izlerdim onu. Daha çok veterinere götürdüm kontrol için. Değişikliklerini farklı nedenlere bağladığım için o kadar pişmanım ki. içimde ki bu acı, pişmanlık nasıl geçeçek hiç bilmiyorum. O kadar çok özlüyorum kii.. Her akşam uyuduğu koltuğu bomboş şimdi. Her gece ben otururken ışığı kapat diye söylenip gözlerini kapatırdı oğluşum.. Şimdi geceleri evde onun koltuğunun karşısında ağlıyorum sadece. Yine söylense de gidip burnundan öpeyim yine onu diye..
Kedi hiç beslemedim başka evcil hayvanım vardı ölümünde yıkıldım tahmin edebiliyorum hele ki birilerinin yanlış hamlesinden ölüyorsa insan deliriyor, tekrar hatırlayınca kan beynine sıçrıyor..
iki kere başıma geldi ikiside emanet bıraktığım aile fertleri yüzünden bazen o kadar sinirleniyorum ki aklıma gelince öldüresim geliyor. Çünkü o hayvanların verdiği mutluluk hissini ailemden kimse şimdiye kadar bana verebilmiş değil. Sevgilim bile benim için kedimden sonra gelir.
sayısız tanesini ellerimle topraga verdim. ben yasasınlar diye cırpındıkca onlar zehirlediler, arabayla ezdiler kulagını, ayagını, kuyrugunu kestiler. onlar oldurmekten bıkmadı bende onları yasatma cabasından.
5 yıldan beri bana arkadaşlık ediyor. şu dünyada en sevdiğim canlı diyebilirim. müthiş bir anlaşma şeklimiz var. ve iki korkum var: ya o ölürse ben ne yaparım? ya ben ölürsem o ne yapar? ya da en güzeli hazır nefes alabiliyorken güzel vakit geçirmek.
2 gün önce canımı yakan ve halen etkisi devam eden hadise. Uzun bir sürede eminim unutamayacağım. Elimizde doğmuştu. 3 yıldır bizimleydi. Ailenin bir ferdi olmuştu. Her zaman pencereden bakar, etrafı seyrederdi. Bu sefer pencere açık unutulmuştu. Pencereden dışarı çıkmış, ayağı kaymış ve 5. Kattan aşağıya betona düşmüştü. Bir kaç saat sonra acı ile ölüyor. Acı çekerken bana bakan yüzü gözümün önünden gitmiyor. Bizi affet Pamuk kedi. Seni hep seveceğiz.
Yaklaşık 17 yıllık bir dostluktan sonra içinizde derin, tuhaf, karanlık bir boşluk bırakan durumdur. Son nefesini ellerinizde verirken o minicik pembe burnunun rengini kaybetmesi esnasında beraber geçirdiğiniz çocukluğunuz, paylaştığınız yüzlerce hatıra gözlerinizin önünden geçer. Evin içinde gezdiği, oturduğu, uyuduğu yerlerde hayali dolanıyor gibi gelir. Çok acı verir.
35 yaşıma kadar çok acı çok ayrılık çok ölüm gördüm. çaresizliğin, imkansızlığın dibini yaşadım.
ama hiç biri içimde kocaman kara bir delik açmamıştı. her şeyi, tüm mutluluğu emen kocaman bir delik ışıksız.
özlemek zaten zordu , iyice içinden çıkılmaz hale getirdin.
canım kızım 2 gün önce sonsuzluğa gitti, öldü demeye dilim varmıyor hala... 2. kez doğum yaptı, vücudu kaldırmadı doğumu. memelerinde kist oluştu, ameliyatla memeleri alındı 5 gün direndi ama daha fazla tutunamadı. o son çırpınışları gitmiyor gözümün önünden. bana sevmeyi, sevilmeyi, merhameti, vicdanı öğrettiğin için sana çok teşekkür ederim güzel kızım. seni hicbir zaman unutmayacağım. gittiğin yerde mutlu ol.
