zaten küçüklüğümden beri sevmem kedileri. daha 8 yaşındayken köyde terliğimi giyerken, sevmeye çalıştığım bir kedi bir tırmaladı ve tırmaladığı yer çok acımıştı. ulan sevmeye çalışıyorum seni hayvan, ne diye tırmalıyorsun! o günden beri, kedilerin o sinsi bakışlarına dayanamaz olurum. "miyaaauuuvv" dediklerine bakmayın, sizi uzaklardan gözetler hep, yanlız kalmanızı bekler. pis pis bakar uzaklardan.
yine aynı olayı kısa bir süre önce yaşadım. evime gelen bir kız arkadaşım, yanında o kabarık tüylü, kocaman keskin tüylü kedisinide getirdi. neyse, gerek tuvalete girerken, gerek mutfağa su içmeye giderken, nereye olursa olsun karşıma çıkmaya başladı bu hayvan, bi' de sinsi sinsi bakmaz mı?! neyse, yine mutfaktayken karşıma çıktı. ben dekide hata, insaniyet arıyorum kedide. gittim, "ge pisi pisi, aninom tombiş yanaklı" diye diye yaklaştım. kafasını okşadım, çene altını okşadım, gırrrrr etmeye başladı. en sonunda elimi çekerken "mivvaaauv" pence attı. elimi kanattı.
bu olay sonrasında da artık kedilere hiçbir güvenim kalmadı. size de söylüyorum, uzak durun şu pis hayvanlardan. gün gelir gözünüzü oyar, sonra gelirsiniz kapıma "doğru söylemişsin benim amcamın çevresi geniş" dersiniz.
doğrudur bir bakıma. koşulsuz itaat edene alışık kişilerce anlaşılamayandır. yanınzda olmasına rağmen özgürlük adımları atanla olmak o kadar kolay değildir.
karakter sahibi canlılar olmalarından mütevellit oluşan hissiyattır. bir hayvanı yalnızca "beni korur", "hırsız girerse uyandırır" ve benzeri amaçlarla koruyup beslemeye alışık olduğumuzdan ötürü, "bir canlıyla birlikte yaşamak" bize yabancı bir durumdur ve bu bağlamda kediler örneklem dışında olduklarından güvensizlik uyandırmaları anlaşılırdır.
