bir zamanlar bendim. tiksinmek değil aslında bana değince çok yumuşak ve tüylü olduğundan huylanıyorum. çocukken yaşadığım nahoş olay yüzünden bir de ekstradan korkuyordum. masada otururken ayağıma dolanan kediler yüzünden evde bile kedi görür olurdum kendi kendime. şimdiyse bu korku önünü alamadığım bir sevgiye bıraktı kendini. nedenini bilmiyorum. cins olanlarından ziyade sokak kedilerini çok seviyorum ve saygı duyuyorum bu kimseyi takmayan hallerine. kediden korkan insanları çok iyi anlıyorum bu insanın elinde olan bir şey değil pek.
insanların %99,9 undan daha çok sevdiğim iki tanecik kedim var. akraba kalkmış at bunları sokağa artık büyüdüler dedi. (kendileri büyük oğullarını hakikaten evden yüksek lisans yaptığı için atmıştır) kendi evladını kapı dışarı edenler var bu dünyada şüphesiz ama ben allah ömür verdikçe kedilerime sahip çıkacağım. Bu ev kedili rahatsız olan varsa telefondan hal hatır sorabilir dememden sonra 6 yıl geçmiş. Şükür tekrar gelmeye yeltenmedi öküz.
kediye nankör diye misyon biçenlere gülüyorum sadece. ne yapmış zimmetine para mı geçirmiş, sahte imza mı kullanmış, şirketinizi mi batırmış ne yapmış. hayvan o hayvan, hayvanda akıl ne arasın, içgüdüleriyle hareket ediyorlar. kedi sevmeyen insana saygım vardır ama sevgim yoktur. ben insanlardan bile daha çok seviyorum kedileri. beni sinirlendiren daima insanlardır, sakinleştiren ise kediler. yani bir kedi kadar bile olamıyorlar.
