her gün yaşadığım paranoya, o kadar çok sayıda ezilmiş kedicikler oluyor ki yollarda, onlardan birisinin üstünden geçme ihtimalim bile beni endişelendiriyor.
(bkz: yollarda ezilen evcil hayvanlar)
Derin depresyon ve suçluluk hali sebebi. Biraz önce oturduğum sokakta yokuş aşağı bomboş yolda hem de park edeceğim için yavaşça inerken bahçe duvarından atlayan bir tanesi doğruca ön sağ tekerimin altına girdi. Hemen durdum dikiz aynasından bakınca yerde yattığını görüp kahroldum, hareket ettiğini farkedince inip yanına koştum, o kısacık koşuda bir taraftan da kediyi en kısa yoldan nasıl yakınımızda gördüğüm veteriner kliniğine götüreceğimi planlıyordum ama başına geldiğimde fark ettim ki hareket etmiyor. Çığlıklarıma oradaki inşaatın bekçisi geldi ve beni dili döndüğünce teselli edip yavruyu çöp tenekesine attı. En kötüsü de o yavrucak bizim apartmanın bahçesinde doğmuştu ve kardeşi ve annesi ile birlikte bizim apartmanın bahçesinde barınıyordu. Kardeşini ve annesini sürekli göreceğim. Ne yapıp da bunu aşabileceğimi bilmiyorum.
Tanım: insan olanın kaza ile yapabileceği ama yine insan olanı kahredecek elim olay.
